CIII (103) odc. Taki człowiek rodzi się raz na 100 lat!

Laudetur Iesus Christus et Maria Mater Eius.

W poprzednim odcinku… Repetitio est mater studiorum.
1. Największy gangster RP i św. Faustyna vs 4 ministerstwa państowe.
2. Jak nie przegrać swojego życia?
3. Wyuczona bezradność.

Odcinek CIII (103)
1. TEMAT: Sam wniósł 180 kg lodówkę na 8 piętro.
2. TEMAT: Przestał Pan bić psa w piwnicy?
3. TEMAT: Gdy mocno pali Ci się tyłek.

***

1. TEMAT: SAM WNIÓSŁ 180 KG LODÓWKĘ NA 8 PIĘTRO.
    Czas na kolejnego sportowca. Wahałem się czy o Nim napisać. Jest bardzo mało informacji na Jego temat, które czytelnik mógłby wykorzystać w swoim życiu. Jednak stwierdziłem, że pod względem sportowym jest FENOMENEM, więc warto.

   Poznaj ALEKSANDRA KARELINA (ur. 1967), Rosja. 

   W dniu przyjścia na świat ważył 5,5 kilograma (średnio noworodki ważą 3,5 kg). Wychowywał się w Nowosybirsku, gdzie polował na lisy i sobole, jeździł na nartach, grał w siatkówkę i koszykówkę. W wieku 13 lat do sekcji zapaśniczej zaprosił go trener Wiktor Kuźniecow, z którym pracował zresztą do samego końca.

   Ciężka praca i niesamowite warunki fizyczne błyskawicznie zaczęły przynosić efekty. W 1985 roku przyszedł jednak pierwszy kryzys. Podczas zajęć złamał kość udową i matka zabroniła mu dalszego uprawiania zapasów. Aleksander był zawzięty, ale jego mama także i postanowiła spalić jego zapaśniczy strój. On jednak nalegał, bo nie mógł zostawić czegoś, czemu poświęcił nawet nogę. I postawił na swoim.

   W ciągu kilku lat od 0 podciągnięć na drążku przeszedł do 42 w jednej serii. Trenował długie biegi przez las z dużą kłodą na plecach. Robił salta w tył i szpagaty przy wzroście 193 cm i wadze ok. 125 kg!

   Po czterech latach treningów został mistrzem świata juniorów. W 1987 roku w mistrzostwach Związku Radzieckiego doznał pierwszej w życiu porażki, przegrywając z dwukrotnym mistrzem świata i Europy Igorem Rostorockim. Okazało się, że była to pierwsza i zarazem ostatnia przegrana z krajowym rywalem. Aż do końca kariery w 2000 roku żaden inny Rosjanin nie był w stanie podjąć rywalizacji z gigantem z Syberii.

   GŁUPEK?

   Co ciekawe nie był głupkiem, który tylko ćwiczył. Od małego uwielbiał czytać, głównie dzieła Fiodora Dostojewskiego, był też fanem opery i baletu. Uwielbiał wiersze, bardzo dobrze się uczył, co miało zaprocentować również po zakończeniu kariery.

    Niektórzy twierdzili, że był wytworem radzieckich naukowców. Co prawda zdarzali się zawodnicy o masie 130 kilogramów, ale w zasadzie żaden z nich nie był tak gibki jak Karelin. Był ponoć tak rozciągnięty, że umiał dotknąć palcami u nóg sufitu, stojąc na drugiej nodze. Nikt też nie dorównywał mu siłą. Rosjanin rzucał swoimi rywalami niczym workami kartofli, potrafił wynieść w górę dużo cięższych od siebie zawodników z niezwykła lekkością. Koronną techniką był tzw. „Karelin lift”. Polegał na odwrotnym chwycie wokół pasa, wyniesieniu rywala i rzuceniu nim o matę. W lżejszych wagach nie jest to aż tak wielkim problemem. Karelin potrafił unieść w ten sposób wyrywającego się 130-kilogramowego przeciwnika!

    Jeff Blatnick, były amerykański zapaśnik, bardzo się bał, gdy i jego wyniósł Karelin. – Każdy włos na moich plecach stanął dęba. Odczuwałem wielki strach – wspominał.

   Doszło do tego, że jego rywal z olimpijskiego finału w 1992 roku, mimo porażki, był zadowolony, bo udało mu się przetrwać walkę bez kontuzji.

   OSIĄGNIĘCIA:

  Mistrzostwa ZSRR/Rosji:

  🥇x13

   Mistrzostwa Europy:
  🥇x12, w tym 1996 (zerwany mięsień piersiowy)

   Mistrzostwa Świata:
🥇x9, w tym 1993 (z dwoma złamanymi żebrami)

   Olimpiada:
🥇x3 (1988 Seul, 1992 Barcelona, 1996 Atlanta) NAJMŁODSZY ZŁOTY MEDALISTA W ZAPASACH KLASYCZNYCH W WADZE DO 130 KG
  🥈x1 (2000 Sydney)

   PRZEZ 13 LAT NIEPOKONANY (1987-2000) PRZEZ 6 LAT NIE STRACIŁ NAWET 1 PUNKTU! (1994-2000).

   OGÓLNIE: 13 RAZY ZŁAMANE ŻEBRA, 2 RAZY RĘKA. 

    „MÓJ NAJTRUDNIEJSZY RYWAL? LODÓWKA”

    Sam Karelin wiedział doskonale, że przeciwnicy się go boją. W jednym z wywiadów przyznał, że mimo całej swojej skromności, zdaje sobie sprawę z sytuacji. Czasem wystarczyło jego spojrzenie i kwestią czasu było, kiedy przeciwnik się podda. Znamienne były mistrzostwa świata w 1990 roku, kiedy najdłuższy pojedynek z udziałem Karelina trwał niecałe trzy minuty, natomiast najkrótszy 26 sekund. Sam zawodnik swoją przewagę tłumaczył po prostu niezwykle ciężkim treningiem. – Każdego dnia trenuję tak ciężko, jak oni nie przepracowali choćby jednego dnia w życiu.

   Podobno wyciskał na ławce ponad 200 kilogramów na każdym treningu. Nic dziwnego, że potem na macie potrafił rzucić każdym rywalem. Jego nadludzką wręcz siłę pokazuje zresztą historia, którą przedstawił kiedyś w rozmowie ze „Sports Illustrated”. Karelin zapytany o to, kto był jego najtrudniejszym rywalem, odparł, że lodówka. Rosjanin był w swoim kraju niezwykle popularny i otrzymywał od różnych firm nagrody i prezenty. Mieszkał w bloku bez windy i kiedy otrzymał 180-kilogramową lodówkę, wypełnioną jedzeniem, pojawił się problem z transportem. Rozwiązał go sam zapaśnik, który chwycił lodówkę „w pasie”, jak to czynił z rywalami i po prostu zaniósł ją do swojego mieszkania. Na ósme piętro!

   Nie był to zresztą jedyny przypadek, świadczący o jego ponadprzeciętnych możliwościach. Podczas jednej z walk doznał złamania żebra, co dla większości zawodników byłoby równoznaczne z końcem pojedynku. Karelin jednak ani myślał odpuszczać. Nie zszedł z maty i oczywiście wygrał. Na pytanie, dlaczego nie przerwał walki odpowiedział, że z tak błahego powodu, jak jedno żebro, nie schodzi się z maty.

   Podobno trenował 6 razy w tygodniu. Rano biegał 10 km w syberyjskich lasach. Wieczorem trenował na macie. Wg niego kluczowe były biegi. Oczywiście ćwiczył też na siłowni.

   

https://www.youtube.com/watch v=73rT8YpHUVg&pp=ygURQWxla3NhbmRyIEthcmVsaW4%3D&ab_channel=covertintel

   SPADEK Z OLIMPU

    Na igrzyska do Sydney Karelin jechał jako murowany faworyt. Nie przegrał pojedynku od 1987 roku i w zasadzie złoty medal, czwarty w kolekcji, już zawieszono na jego szyi. Do finału szedł jak burza i już w zasadzie zasiadał na zapaśniczym Olimpie. Przed pojedynkiem o złoto na ceremonii pojawił się ówczesny przewodniczący MKOL Juan Antonio Samaranch, bo chciał osobiście uhonorować rosyjskiego gladiatora, który zapowiadał, że to jego ostatni pojedynek w życiu.

   W finale z Karelinem miał walczyć niepozornym Amerykanin Rulon Gardner, który z wyglądu bardziej przypominał częstego bywalca McDonalds’ów niż gladiatora. Nikt nie dawał mu większych szans. Na mistrzostwach świata jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce. Z „Rosyjskim Niedźwiedziem” walczył już wcześniej i nie było to dla niego miłe przeżycie. – Trzy razy rzucał mną o matę. Za drugim nogi prawie wbiły mi się w plecy. To było jak mocowanie się z koniem. On jest taki silny, może cię udusić – mówił przed igrzyskami w Sydney. Głos zabrała nawet żona Gardnera – Stacy – która wyraziła troskę o męża. – Słyszałam, że po walce z Karelinem kilka osób zostało sparaliżowanych – podnosiła alarm Amerykanka.

   Okazało się jednak, że u farmera Gardnera pod fałdami tłuszczu, kryło się całkiem spore serce do walki (podobno trenował zapasy na swoich krowach). Przez większą część pojedynku Amerykanin starał się unikać chwytów Rosjanina i nie pozwolić, by stała mu się krzywda. I bardzo długo mu się to udawało. W drugiej rundzie, przy stanie 0:0, nastąpiło losowanie, który z zawodników ma wykonać zapięcie klamry. Wypadło na Karelina, ale w pewnym momencie popełnił niezwykle kosztowny błąd i zerwał klamrę, co jest niedozwolone.

   Punkt został zapisany na konto Gardnera, który tym samym wyszedł na prowadzenie. Ówczesne przepisy mówiły jednak, że aby wygrać, należy mieć minimum trzy punkty przewagi, zasądzono więc dogrywkę. Jak się wydawało, był to koniec marzeń Amerykanina o wygranej. Karelin dostał dodatkowy czas na wykonanie punktowanej akcji i zdobycie złotego medalu. Starał się atakować, ale jego rywal robił wszystko, żeby mu to uniemożliwić. Trudno mówić o pojedynku, była to raczej dramatyczna próba uniknięcia walki. Skuteczna. Karelin nie potrafił zrobić swojego „Karelin lift”, bo farmer był za ciężki.

   https://www.youtube.com/watch?v=uVFs28GuQLg&ab_channel=DPSBreakdowns

   Pięć sekund przed końcem czasu Karelin zrezygnował z prób ataku i coś, co wydawało się niemożliwe, stało się faktem. Mistrzem olimpijskim został Gardner, a Rosjanin doznał pierwszej porażki od trzynastu lat. Była to jego ostatnia walka w karierze. 

   To był absolutny szok. Największa sensacja igrzysk w 2000 roku i jedna z największych sensacji w historii olimpizmu. „Człowiek pokonał Supermana” – pisał „New York Daily News”.

Aleksandr Karelin, zapasy klasyczny 130 kg. BILANS: 887 WYGRANYCH-2 PRZEGRANE!!!! 2 przegrane tylko 1 punktem!!!

    WNIOSKI:
1) Oprócz genetyki, bardzo ciężkiej pracy, która jest obecnie niedoceniana, nie odpuszczał.
2) Nie skupiał się tylko na sporcie, ale jeszcze na innych dziedzinach życia.
3) Pojedynek z Gardnerem może uczyć, że w przypadku miażdżącej przewagi przeciwnika, ZRÓB WSZYSTKO, ABY NIE PRZEGRAĆ.

4) Wykorzystywał „Karelin lift”, które dawało, aż 5 pkt i niosło spustoszenie w ciałach i umysłach przeciwników. Wykorzystał zasadę Pareto. A jaka jedna kluczowo rzecz ciągle powtarzana, da Ci największy zysk w jakieś dziedzinie życia, która potrzebuje poprawy?

   Ale to koniec 😉 

   Ja lubię wyciągnąć wnioski z czyjegoś życia i dla mnie to za mało. Mam nadzieję, że dla Ciebie też 😉 Dlatego w następnym odcinku zajrzymy, co oprócz wymienionych wniosków pomogło Aleksandrowi Wielkiemu osiągnąć TYLE ZWYCIĘSTW.

***

2. TEMAT: PRZESTAŁ PAN BIĆ PSA W PIWNICY?
     Pytanie na której nie da się odpowiedzieć: TAK lub NIE. Wg mnie oczywiście 😀 bo znajdą się mądralińscy, którzy powiedzą, że można.

     SZTUKA ZADAWANIA PYTAŃ. Ogólnie zadawanie pytań to coś niesamowitego.

     „Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.” Mt 18, 3
Mocne zdanie Pana Jezusa. Ale na tych, co mają betonowe umysły i myślą, że pójdą do Nieba, bo odmówią „paciorek” i pójdą do Bozi do kościółka. Słowa Pana Jezusa nie robią żadnego wrażenia. Prędzej polityk. 

     PAN JEZUS MÓWI: NIE BĘDZIESZ ZACHOWYWAŁ SIĘ JAK DZIECKO. NIE BĘDZIE CIĘ W NIEBIE. 
A dziecko np. zadaje duuuuużo pytań. I te pytania często dotykają samych podstaw nad którymi się nie zastanawiasz. Pokazują jakieś wydarzenie, zagadnienie z innej strony. Czasem jest to męczące. Ale za to JAK ROZWIJA!

Twoje założenia są twoimi oknami na świat, umyj je od czasu do czasu, bo światło przestanie przez nie wpadać.

   Dobre pytania pomagają mi zmienić to, co robię i jak robię. Bardzo często tak przyzwyczajam się do czegoś, co wymyśliłem, że nie zauważam słabych stron swojego procesu myślowego i rozwiązania. Gdy nie mam obok siebie kogoś, kto jest w stanie powiedzieć mi wprost, co nie działa, to właśnie dobre pytania pomagają mi spojrzeć z boku.

   Mało jest ludzi, którzy od serca, życzliwie i z jakąś dozą wiedzy mogą zadać Ci mądre pytania. Wg mnie są głupie pytania. Ale jeżeli nie masz kogoś, kto zadaje Ci pytania. SAM ZACZNIJ JE ZADAWAĆ 🙂

    Podrzucam 3 pytania dla Ciebie od PILOTÓW US AIR FORCE.

    Ale zanim je podrzucę… MÓWISZ, ŻE SIĘ STRESUJESZ? To ciekawe jak nazwiesz to, co czują piloci US AIR FORCE? Ich praca jest jednym z najbardziej niebezpiecznych zawodów świata.

   Taki pilot leci z szybkością ponad 2 000 km/h nad strefą konfliktu wielkim kawałkiem metalu wyładowanym paliwem i materiałami wybuchowymi.

   Często latają w bardzo trudnych warunkach atmosferycznych.

   Muszą podejmować szybkie i precyzjne decyzje od których zależy życie ich i nie tylko ich. Czasem jeden błąd i GAME OVER. Nie ma Cię.

   Długotrwałe misje, zwłaszcza w przypadku patrolowania obszarów bojowych czy eskortowania konwojów, wymagają wielogodzinnych lotów, co zwiększa ryzyko błędów związanych z przemęczeniem.

    TY SIĘ STRESUJESZ? A co ma powiedzieć PILOT US AIR FORCE?

    Zobaczmy teraz jak radzi sobie z TAK OLBRZYMIĄ PRESJĄ…

    Oprócz specjalistycznych treningów i nie tylko, ZADAJE SOBIE 3 PYTANIA I NA NIE ODPOWIADA:

    1) Co najgorszego może się wydarzyć – i jaki masz na to PLAN? (maksymalnie czarny scenariusz)

    2) Co najlepszego może się wydarzyć – i jaki masz na to PLAN? (scenariusz idealny i życzeniowy)

    3) Co może się wydarzyć w najbardziej prawdopodobnym przypadku – i jaki masz na to PLAN? (scenariusz zdroworozsądkowy)

    Zadawanie takich pytań w trudnej sytuacji i/lub raz w miesiącu MOŻE UCZYNIĆ Z CIEBIE BESTIĘ.

    Świat i diabły chcą, abyś był miernotą. 

    Co wybierzesz?

Co zrobiono ze św. Łazarzem, żeby się Go pozbyć? Kto przyczynił się do powrotu papieży do Rzymu po wielu latach życia na wygnaniu? Odp. pogrubione lub podkreślone w życiorysach świętych.

    ***

3. TEMAT: GDY MOCNO PALI CI SIĘ TYŁEK.🔥
     Zanim dojdziesz to stanu (o ile kiedykolwiek dojdziesz) w którym przestaniesz gasić pożary, a w końcu zajmiesz się im

zapobieganiem. Trzeba mieć jakiegoś ASA, JOKERA lub chociaż JOPKA  w rękawie lub portfelu, który pomoże zmniejszyć panikę pożarem🔥🔥🔥, szybciej go ugasić. Jakieś koło zapasowe na którym przejedziesz chwilę.

    Gdy już Twoje auto🚗 o nazwie „ŻYCIE” wpadło w poślizg, droga hamowania jest wydłużona, trzeba działać od razu. PROFILAKTYKĄ I WYCIĄGANIEM WNIOSKÓW ZAJMIESZ SIĘ PÓŹNIEJ. OBYŚ SIĘ ZAJĄŁ 😉 BO KOLEJNY POŻAR🚒 JUŻ W KOLEJCE ;0    Świetnie to rozumieją piłkarzy (z wyjątkiem grających w reprezentacji Polski-oni są na to odporni), że im bardziej piłkarz chce strzelić bramkę, tym gorzej to mu wychodzi.

Im bardziej się starasz, tym gorzej Ci wychodzi.

    Świetnie to rozumieją piłkarzy (z wyjątkiem grających w reprezentacji Polski-oni są na to odporni), że im bardziej piłkarz chce strzelić bramkę, tym gorzej to mu wychodzi.

     Oczywiście tu nie chodzi o to, żeby się nie starać wcale. Chodzi o kontekst sytuacji oraz jakie to owoce przynosi.

CO ZROBIĆ, GDY PALI SIĘ TYŁEK? Nie możesz zasnąć lub budzisz się w nocy? Ciągle myślisz o rozmowie z przełożonym, długach itd.?

   1) WYOLBRZYMIENIE:  
      Wzmacniasz swoje nieprzyjemne myśli i emocje. Bierzesz mentalną pompkę i ją pompujesz do poziomu ABSURDU. Niech Cię poniesie wyobraźnia! POWIĘKSZAJ. WYOLBRZYMIAJ. Tak. Nie spłacę długów. I co dalej? Pójdę żebrać. I co dalej? Przebiorę się za kogoś z bajki i będę stał i żebrał. I co dalej? I co dalej?

    Masz być jak bokser w ringu. Po otrzymaniu ciosu krzyczysz: „CO TAK SŁABO! CHCĘ MOCNIEJ!” Oczywiście dostaniesz mocniej. Ale po po iluś ciosach zmieni się Twoje patrzenie, odbiór bólu itd.

    2) PORA NA ZAMARTWIANIE:
     Niektórzy mają takie HOBBY: Zamartwianie się. Zwłaszcza kobiety i faceci, którzy mają za mało testosteronu, myślą tak jak im świat każe, nie rozwijają się, za dużo gadają i za dużo myślą. 

    Wyznacz sobię np. 30 min albo całą godzinę. Usiądź. Odstaw wszystko. Podczas tego czasu masz się TYLKO ZAMARTWIAĆ NA MAXA!!! Tylko tym się zajmujesz. Niczym innym! Pojawi się jakaś pozytywna lub neutralna myśl. Wygoń ją!

    Niewyraźnie mówisz. Nie ma sprawy. To jest twój czas. MAKSYMALNIE niewyraźnie mówisz. Czerwienisz się. Czerwień się na MAXA! DAJ Z SIEBIE WSZYSTKO!!!! WSZYSTKO!!!

   P.S. Czytałem o tym. Ale zapomniałem, a przez to nie wprowadziłem tego w życie. Przez to przez pewien czas ciężko mi było zasnąć, budziłem się w nocy oraz za bardzo się zamartwiałem. TRUDNO! Ważne, żeby teraz wprowadzić to w życie.

 ***

DODATEK Z SZACUNKU, PODZIWU I MIŁOŚCI DLA ŚWIĘTYCH:

DODATEK DLA AMBITNYCH CZYTELNIKÓW:
KARTKA Z KALENDARZA NA TEN TYDZIEŃ: (TO ŚWIĘCI WYBIERAJĄ NAS. NIE MY ICH)
DUŻO TYCH ŚWIĘTYCH… MOŻNA NA KILKA DNI ROZBIĆ. WYbrałem dla Ciebie najważniejsze rzeczy z ich życia. Nigdy nie wiesz jakie jedno zdanie z ich życia może być Twoim Game Changerem.

Polecam szczególnie do czytania:
a) 17 grudnia niedziela, św. Łazarz i Opatrzność Boża.
b) 21 grudnia czwartek, św. Piotr Kanizjusz, jezuita. Napisał bardzo popularne katechizmy dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Drugi apostoł Niemiec.
c) 23 grudnia sobota, św. Serwulus. Niesamowite podejście do cierpienia. Wykorzystaj Jego rady. POLECAM!
d) 23 grudnia sobota: Święta Maria Małgorzata d’Youville, wdowa. Musi zostać coś zniszczone, aby powstało coś ważniejszego. POLECAM!

***
NAD NIM ZAPŁAKAŁ PAN JEZUS

17 GRUDNIA NIEDZIELA: ŚW. ŁAZARZ, BISKUP. Był bratem Marii Magdaleny i Marty. Należał do zamożnych obywateli żydowskich. Mieszkali razem w Betanii, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej. Chrystus darzył ich swoją przyjaźnią i bywał w ich domu. Kiedy Jezus był prześladowany przez Sanhedryn, w domu Łazarza znajdował bezpieczne schronienie. Kiedy Łazarz zmarł i został pochowany, Jezus przybył do Betanii i wskrzesił go (J 11, 1-44). Ewangelista Jan opisuje także inny pobyt Jezusa w domu Łazarza na dzień przed Jego wjazdem do Jerozolimy (J 12, 1-11).

Według starej tradycji wschodniej Łazarz po Zesłaniu Ducha Świętego udał się na Cypr i był tam biskupem. Inne zapiski średniowieczne bardziej wiarygodne opowiadają o skazaniu świętego rodzeństwa z Betanii na wygnanie. Umieszczono ich na dziurawym statku bez steru , który odepchnięto od brzegu. Po wielu miesiącach tułaczki przybyli oni do Marsylii. Łazarz miał być pierwszym biskupem tego miasta.

 Jest patronem rzeźników, grabarzy, trędowatych, leprozoriów i żebraków.

WYKUP NIEWOLNIKÓW PRZEZ TRYNITARZY

Święty Jan z Mathy, trinitarz, 1154-1213, Francja. Matka zaraz po urodzeniu ofiarowała syna Matce Bożej. W czasie pierwszej sprawowanej Mszy, 29 stycznia 1194 roku, ukazał mu się Pan Jezus, trzymający ręce na dwóch niewolnikach, spiętych ze sobą razem żelazną obręczą – jeden z nich był rasy białej, a drugi czarnej. Jan zrozumiał, że Pan Bóg powołuje go do opieki nad więźniami chrześcijańskimi, których Arabowie w korsarskich wypadach na wybrzeżach Europy porywali i wywozili jako niewolników do Afryki.

***
NIEWAŻNE CO CIĘ SPOTYKA.
WAŻNE CO Z TYM ZROBISZ.

23 GRUDNIA, SOBOTA: ŚW. SERWULUS. O św. Serwulusie dwukrotnie wspomina św. Grzegorz I Wielki, papież: w swoich Dialogach oraz w homilii na uroczystość św. Piotra Apostoła. Oto jego słowa: „W tym portyku, który jest przy drodze wiodącej do kościoła bł. Klemensa, przebywał pewien Serwulus, któregoście wszyscy dobrze znali, jak i ja – ubogi w środki pomocy, ale bogaty w zasługi. Od początku swojej choroby aż do jej końca leżał sparaliżowany. Opiekowała się nim jego matka i brat. Jałmużnę, jaką otrzymywał, rozdawał biednym za ich pośrednictwem. Nie umiał czytać, ale miał przy sobie Pismo święte i prosił kapłanów, którzy go odwiedzali, aby mu je czytali. Dlatego też, chociaż jak wspomniałem, nie umiał czytać, tak doskonale zapamiętał jego treść, że dniem i nocą wyśpiewywał Bogu hymny pochwalne (…) Kiedy zaś był już bliski śmierci, o jedno tylko prosił pielgrzymów, aby z nim razem śpiewali psalmy ku czci Pana. Przy samej jednak śmierci swojej prosił, aby zamilkli w śpiewie, mówiąc do otoczenia: «Czy nie słyszycie hymnów, jakie śpiewają w niebie?» W taki to sposób dusza jego została wzięta ze strzępów tego ciała”.

Przy śmierci Serwulusa był obecny osobisty sekretarz papieża i to on przekazał te szczegóły. Ponieważ św. Grzegorz wspomina, że Serwulus był przynoszony codziennie i zbierał jałmużnę dla biedniejszych od siebie przy drodze do kościoła św. Klemensa, nie jest wykluczone, że w tym kościele spoczęły też jego śmiertelne szczątki. 

Nie życie pustelnicze ani pokutnicze, nie praca apostolska, nawet nie męczeństwo wyniosło św. Serwulusa do chwały ołtarzy, ale heroicznie znoszona choroba, kalectwo paraliżu. Święty z tak wielkiego zła umiał dla zbawienia duszy wydobyć dobro, jak ewangeliczny Łazarz (Łk 16, 19-31).

Święta Maria Małgorzata d’Youville, wdowa, 1701-1771, Kanada. Kiedy miała zaledwie siedem lat, umarł jej ojciec. Rodzina żyłaby w skrajnej nędzy, gdyby nie pomoc pradziadka, Pierre’a Voucher. To on sfinansował jej wyjazd do szkoły urszulanek w Quebec. Po powrocie do domu Małgorzata była nieocenioną pomocą dla matki, zajęła się też edukacją braci i sióstr. Wyrosła na piękną, młodą, wykształconą pannę i wszystko wskazywało na to, że dobrze wyjdzie za mąż.

Tymczasem wszystko się skomplikowało, kiedy jej matka wyszła za mąż za irlandzkiego lekarza, którego społeczność małego Varennes nie zaakceptowała. Rodzina Małgorzaty przeniosła się do Montrealu, gdzie 21-letnia Małgorzata spotkała Francois’a d’Youville. Wkrótce, bo już w dniu 12 sierpnia 1722 roku, wyszła za niego za mąż. Niedługo po ślubie mąż przestał interesować się rodziną i coraz częściej znikał z domu. Okazało się, że zajmował się nielegalnym handlem alkoholem wśród Indian. Ta wiadomość stała się dla Małgorzaty wielkim ciężarem. Tymczasem po ośmiu latach małżeństwa, kiedy kolejne, szóste już dziecko miało przyjść na świat, mąż zachorował i zmarł, mając zaledwie 30 lat.

Małgorzata została sama z dwojgiem dzieci (czworo zmarło w niemowlęctwie). Mimo tych tragedii Małgorzata nie załamała się. Jej wiara jeszcze bardziej się umocniła. Żeby spłacić ogromne długi, jakie zaciągnął mąż, i zarobić na utrzymanie siebie i synów, otworzyła niewielki sklepik. Choć jej samej nie było lekko, pomagała każdemu, kto potrzebował pomocy, wszystkim się dzieliła z biedniejszymi od siebie. Pewnego razu wzięła do domu biedną, bezdomną i niewidomą kobietę, żeby się nią opiekować. Wierzyła mocno, że to sam Bóg działa w jej życiu. Jej postawa wzbudzała podziw i pociągała innych do naśladowania. Jej dwaj synowie zostali kapłanami.

Przykład jej zaufania do Boga i poświęcenia się dla ubogich spodobał się trzem młodym kobietom, które postanowiły jej pomóc. Początek 1737 roku był decydującym czasem dla Małgorzaty. Złożyła przysięgę Bogu, że w jego imię poświęci się ubogim. Zawsze walczyła o prawa biednych i pokrzywdzonych, narażając się na złośliwości i krytykę swoich krewnych i sąsiadów; teraz jeszcze bardziej oddała się tej posłudze. Robiła to mimo wielu przeszkód – nawet gdy była chora i jedna z jej towarzyszek umarła, a jej dom zniszczył pożar. Te przeciwności tylko ją wzmocniły.

Dnia 2 lutego 1745 roku Małgorzata i jej dwie towarzyszki odnowiły przysięgę poświęcenia się całkowicie pomocy biednym i opuszczonym. Stało się to początkiem zgromadzenia szarych sióstr. Dwa lata później Małgorzacie – „Matce ubogich”, jak ją już zaczęto nazywać, zaproponowano objęcie kierownictwa szpitala Charon Brothers w Montrealu, któremu groziło zamknięcie. Małgorzata z siostrami odbudowała szpital i została jego dyrektorką. Z pomocą sióstr i świeckich współpracowników założyła fundację dla biednych i chorych. Pan Bóg wciąż doświadczał swą apostołkę. W 1765 roku pożar zniszczył doszczętnie szpital. Choć po ludzku rzecz biorąc wszystko runęło, wiara i męstwo Małgorzaty pozostały niewzruszone. W tym tragicznym zdarzeniu dostrzegła obecność Boga. Mając 64 lata podjęła się heroicznej pracy odbudowy budynku, z przeznaczeniem na dom opieki dla najuboższych.
Gdyby nie pożar nie powstałby dom opieki. Otworzyła pierwszy w Ameryce Północnej dom dla porzuconych dzieci.