20 MARCA: Św. Aleksandra, Św. Wolfram, Św. Herbert, Św. Maurycy Csak.

 ŚW. ALEKSANDRA, MĘCZENNICA, ZM. 300 (310), DZISIEJSZA TURCJA. Miała odmówić udziału w procesji z posążkami Artemidy i Ateny. Podczas wyznania wiary w Chrystusa została skazana na śmierć. Utopiono ją w bagnach, w pobliżu rodzinnego miasta, wraz z sześcioma innymi kobietami, które wcześniej ślubowały dziewictwo i żyły poszcząc i pełniąc dobre uczynki. Były to: Klaudia, Eufrazja, Matrona, Julianna, Eutymia oraz najstarsza z nich, Teodozja.

Przed utopieniem miały być wydane młodym mężczyznom na pohańbienie. Jednak ci uciekli, kiedy Teodozja pokazała im swoje siwe włosy. Wtedy wszystkie zostały w okrutny sposób torturowane: obnażono je, bito pałkami, obcinano piersi, ich ciała strugano ostrymi narzędziami aż do kości. Żadna z nich nie wyparła się Chrystusa.

Ciała męczennic miał wydobyć z grzęzawisk, by je po chrześcijańsku pochować, Teodat (Teodot), siostrzeniec Teodozji (Tekusy), który od dawna pomagał chrześcijanom: odwiedzał ich w więzieniach, podnosił na duchu, ofiarował swój hotel na miejsce sprawowania liturgii. Po pochowaniu ciotki z Towarzyszkami został zdradzony przez sąsiadów i poniósł karę śmierci przez ścięcie. Jego ciało wraz z wydobytymi z grobu ciałami 7 męczennic spalono. Według innych hagiografów Aleksandra z Towarzyszkami po mękach została spalona żywcem w rozpalonym piecu.
**************************************************************************************************
Święty Wolfram, biskup-benedyktyn, ok. 647-700(704), Francja. Ojciec Wolframa należał do miejscowej arystokracji i był związany z dworem króla Chlotara III. Wolfram nie marzył jednak o karierze świeckiej, ale już jako młodzieniec wstąpił do stanu duchownego. Przez pewien czas pełnił obowiązki kapelana króla Chlotara III (654-673) i Teodoryka III (675-691). Wśród duchownych, których w owych czasach zawsze było pełno na dworach królewskich w nadziei dobrych stanowisk, Wolfram wyróżniał się tak dalece cnotą i wiedzą, że został mianowany metropolitą w Sens (683).

Widać jednak, że tak wysoka godność mu nie odpowiadała. Bał się także odpowiedzialności za powierzone sobie dusze. Dlatego po 7 latach rządów udał się na misje do Fryzji, czyli w okolice dzisiejszych Niemiec północnych i Holandii, przy ujściu Renu. Ale i na misji nie miał szczęścia. Powrócił więc do Francji i wstąpił do benedyktynów w Fontanelle. Jako zwykły mnich oddał Bogu ducha 20 marca pomiędzy rokiem 700 a 704.
****************************************************************************************************************************************
Święty Herbert, zm. 687, pustelnik, Anglia. Prowadził życie jako pustelnik na wyspie Jeziora Derwentwater. Co roku odwiedzał św. Kutberta, swojego przyjaciela, który był wówczas biskupem w Lindisfarne. Obu przyjaciół łączyło przywiązanie do życia samotnego. Kutbert, zanim został wybrany na biskupa, prowadził również życie eremity na wyspie Farne. Pod koniec życia pożegnał swoją diecezję, by na wspomnianej wyspie w rok potem zakończyć życie.

Pragnieniem Herberta było, aby Bóg nie rozłączał go ze św. Kutbertem. Dlatego też, jak to pięknie opisał św. Beda, jak przez całe życie łączyła obu mężów Bożych przyjaźń, tak i śmierć połączyła ich razem. Obaj zmarli 20 marca 687 roku. Relikwie Herberta przechowywano ze czcią na wyspie Farne, którą potem nazwano Wyspą św. Kutberta.

Jako patron, święty Herbert szczególnie opiekuje się tymi, którzy prowadzą życie w odosobnieniu i kontemplacji, a także osobami zaangażowanymi w działalność duchową. Jest patronem m. in. parafii w Wodzisławiu Śl. i Katowicach.
**********************************************************************************************
Święty Maurycy Csak, zakonnik, 1280- 1336, Węgry. Pochodził z rodziny węgierskiego możnowładcy. Po trzech latach małżeństwa jego żona wstąpiła do dominikanek, on zaś do dominikanów rezydujących na wyspie św. Małgorzaty w Budapeszcie. Zasłynął z gorliwości w modlitwie i pokory w posługiwaniu potrzebującym.