26 KWIETNIA: NMP MATKI DOBREJ RADY, Św. Piotr Betancur, Św. Klet, Św. Marcelin, Bł. Bonifacy i Emeryk.

 NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY, MATKI DOBREJ RADY.  Kult Matki Bożej Dobrej Rady związany jest nierozerwalnie z obrazem Maryi pod tym samym tytułem, który znajduje się w kościele augustianów w Genazzano w Umbrii we Włoszech. Pochodzi on z pierwszej połowy XV wieku. Związana jest z nim pewna opowieść. Kiedy w Genazzano kończono budowę kościoła dla Matki Bożej, na jednej z jego ścian pojawił się wizerunek Maryi z Dzieciątkiem. Wiadomość o tym szybko się rozeszła. Gdy któregoś dnia przyszli do Genazzano dwaj pielgrzymi z Albanii, rozpoznali w obrazie wizerunek Matki Bożej Dobrej Rady ze Szkodry, miejscowości leżącej w ich ojczyźnie.

Już w XV i XVI wieku obraz zasłynął wieloma łaskami, dlatego w 1682 r. za zgodą papieża Innocentego XI został ukoronowany.
Do rozszerzenia kultu Matki Bożej Dobrej Rady przyczynił się augustianin o. Andrzej Bacci. Podczas ciężkiej choroby złożył on ślub, że jeżeli Maryja uzdrowi go, zajmie się rozpowszechnianiem kopii tego obrazu. Wypełnił swój ślub, dzięki czemu prawie 70 000 kopii tego obrazu zostało rozwiezionych po całym świecie. W XVIII w. kapituła generalna Zakonu Augustianów podjęła uchwałę, aby kult Matki Bożej Dobrej Rady jeszcze bardziej rozszerzać.

Matkę Dobrej Rady można prosić o orędownictwo, zwłaszcza wtedy, gdy stajemy na rozstaju dróg, gdy musimy podjąć ważne życiowe decyzje. Czcząc Maryję pod tym wezwaniem uznajemy, że może Ona wyprosić nam dar dobrej rady u Ducha Świętego. W chwilach zagubienia i w chwilach ważnych decyzji może nam pomóc. „W wątpliwościach myśl o Maryi, wzywaj Maryi! Jeżeli bowiem o niej myślisz, nigdy nie zejdziesz na manowce” – powtarzał św. Bernard z Clairvaux (XII w.). Do Maryi można odnieść słowa proroka Izajasza: „I spocznie na niej Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pańskiej” (Iz 11, 2). To samo powiedział do Maryi Archanioł Gabriel: „Duch Święty zstąpi na Ciebie” (Łk 1, 35).

W innych miejscach Biblia wspomina: „Moja jest rada i stałość, moja – rozwaga” (Prz 8, 14); „Rada jej rozlewać się będzie jak żywe źródło” (Syr 21, 13); „Słuchaj, synu, przyjmij me zasady, a rady mojej nie odrzucaj” (Syr 6, 23).

Wśród wielu tytułów, jakimi Kościół obdarza Matkę Bożą, ten jest szczególny. Dlatego doczekał się osobnego wspomnienia, a w zakonach augustiańskich nawet święta.

Sanktuarium Matki Bożej Dobrej Rady znajduje się w Sulistrowiczkach (Sobótka). Kopia obrazu znajduje się m.in. w kościele pw. św. Bartłomieja w Kudowie-Czermnej.
****************************************************************************************************************************************
Święty Piotr Betancur, tercjarz kapucyński, 1619-1667, Wyspy Kanaryjskie-Gwatemala. Wychowywał się w atmosferze pobożności. Gdy był już młodzieńcem, zapragnął zostać misjonarzem. W dwudziestym trzecim roku życia wyruszył w świat. Nie znamy dokładnie drogi wędrówki Piotra, ale ślady jego pobytu odkryto m.in. w Hawanie (Kuba).
W 1651 r. osiadł wreszcie w Gwatemali. Przez trzy lata uczył się u jezuitów, bo marzył o wyjeździe do Japonii. Potem wynajął na obrzeżach miasta dom, do którego zaczął przygarniać opuszczone dzieci.

Uczył je czytania i pisania, przy tym zaś katechizował. W tym okresie nawiązał bliski kontakt z kapucynami i został ich tercjarzem. Z czasem zaczął przygarniać do swojego domu również chorych, przekształcając dom w szpital. Poparty przez miejscowego biskupa i gubernatora, wybudował następnie nowy dom na szpital i pod swój zarząd przyjął dwa inne szpitale. Wszystkie te dzieła oddał pod opiekę Matki Bożej z Betlejem. Gdy zdobył dla nich współpracowników, utworzył stowarzyszenie oparte na statutach tercjarskich. Wybudował jeszcze kościół i szkołę.

Jego stowarzyszenie przekształcono natomiast w kongregację zakonną. Stała się ona zgromadzeniem kanoników regularnych, oddanych pracy szpitalnej. Nieco później powstało zgromadzenie żeńskie. 
**************************************************************************************************************
Święty Klet (Anaklet I), papież, zm. 88 lub 92-93. Według najstarszego wykazu papieży miał być drugim z kolei (po Linusie) następcą św. Piotra (79-88/90) – czyli trzecim papieżem. Za jego pontyfikatu w imperium rzymskim po raz kolejny rozpoczęto prześladowanie chrześcijan. Tradycja chrześcijańska zachowana w Kościele przypisuje Anakletowi ustanowienie 25 kapłanów w Rzymie i zbudowanie nagrobka w miejscu pochowania Piotra. On też miał zapoczątkować zwyczaj rozpoczynania pism papieskich słowami „Pozdrowienie wam i apostolskie błogosławieństwo”. Został umęczony za cesarza Domicjana. Jego imię jest wymieniane w Kanonie Rzymskim.
******************************************************************************************
Święty Marcelin, papież i męczennik, zm. 304. Był papieżem w latach 296-304. Łatwo pomylić jego imię z imieniem jego następcy, którym był Marceli I (+ 309). Rządy św. Marcelina przypadły na ostatnie lata panowania cesarza Dioklecjana (284-305). W tym czasie szerzyło się najsroższe w dziejach chrześcijaństwa prześladowanie Kościoła. Objęło ono całe imperium rzymskie i pochłonęło tyle ofiar, co wszystkie poprzednie razem. Nie znamy bliższych okoliczności męczeństwa papieża Marcelina. Miał ponieść śmierć za Chrystusa 25 października 304 roku wraz z towarzyszami: św. Klaudiuszem, św. Cyronem i św. Antoninem. 
****************************************************************************************************************************************
Błogosławieni Bonifacy i Emeryk, biskupi, Italia. Bonifacy kształcił się w domu, a następnie pod kierunkiem swojego wuja Arduina, biskupa Turynu. Wstąpił do opactwa benedyktyńskiego w Fruttuaria nieopodal rodzinnego miasta. Następnie przeniósł się do klasztoru augustianów w Aoście. Wybrany w 1210 r. jego przeorem, okazał się być wybitnym przełożonym – tak gdy idzie o troskę o sprawy duchowe, jak i doczesne. Zmarł w 1243 r. (zdj. po prawej)

Emeryk po ukończeniu studiów teologicznych postanowił żyć z dala od swej zacnej rodziny, prowadząc życie wypełnione kontemplacją i ascezą. Po kilku latach wstąpił do kanoników przy katedrze w Aoście. Ceniono go jako bardzo pobożnego kapłana, przyjaciela ubogich i potrzebujących. Wszyscy jego biografowie podkreślają jego troskę o ubogich i stawanie w obronie słabszych. Zmarł w 1313 r. (zdj. po lewej)