21 MARCA: Św. Mikołaj z Flue, Św. Benedykta od Bożej Opatrzności Cambiagio Frassinello.

MĄŻ, RADCA, SĘDZIA, OFICER, BENEDYKTYN
A NA KONIEC PUSTELNIK

ŚW. MIKOŁAJ Z FLUE, PUSTELNIK, 1417-1487, SZWAJCARIA. Jego ojciec, Henryk, był skromnym i prostym góralem, ale miał taki autorytet, że piastował różne stanowiska, tak w sądownictwie, jak i w zarządzie i sejmiku lokalnym.

Mikołaj początkowo zamierzał poświęcić się wyłącznie służbie Bogu. Wstąpił do benedyktynów w Engelberg. Ostatecznie jednak wrócił do świata, a nawet za radą rodziców wstąpił w związek małżeński. Z Dorotą Wyss miał 10 dzieci: 5 synów i 5 córek. Najmłodszy syn po zdobyciu stopnia akademickiego został proboszczem w Sachseln. Mieszkańcy kantonu mieli tak wielkie zaufanie do Mikołaja, że wybrali go na radcę i kantonalnego sędziego oraz deputowanego do federacji kantonów szwajcarskich. W latach 1433-1460 Mikołaj pełnił służbę wojskową w randze oficera. Wyróżniał się łagodnością w traktowaniu jeńców, opieką nad kościołami i nad ubogimi. To wszystko zyskiwało mu powszechny szacunek i miłość.

Po kampanii wojennej, za zezwoleniem małżonki i zabezpieczywszy odpowiednio rodzinę, ponownie wstąpił do klasztoru reformowanych benedyktynów nazywających się „Przyjaciółmi Boga” (1467). Miał już wtedy 50 lat. We śnie otrzymał jednak napomnienie, że wolą Bożą jest, aby w rodzinnych stronach jako pustelnik budował i zachęcał do bogobojnego życia swoich współziomków. Dlatego założył w Ranft w pobliżu Flüe mały domek i kapliczkę, gdzie modlitwę łączył z uczynkami pokutnymi. Sława pustelnika zaczęła ściągać do niego ciekawych i pobożnych. Korzystał z każdej okazji, by mówić o Panu Bogu i o konieczności zbawienia swojej duszy. Dopóki nie otrzymał własnego kapelana, chodził na Mszę do pobliskiego miasteczka, gdzie księdzem był jego syn.

W roku 1481 wybuchła wojna domowa między kantonami Szwajcarii. Wówczas Mikołaj uratował jedność Szwajcarii. Przez proboszcza Stans, Heimo am Grund, który przybył do niego po radę, przekazał, że każde z miast i kantonów musi się zrzec swoich specjalnych przywilejów i praw. Dzięki temu podpisano tzw. „umowy ze Stans” i utworzono Związek Szwajcarski. Wdzięczni mieszkańcy tego kraju nadali mu tytuł „Ojca Ojczyzny”. Popularnie zaś zwano go z niemiecka „Bratem Klausem” (Bruder Klaus).

Był jednym z najwybitniejszych mistrzów medytacji i mistyków u schyłku średniowiecza. Obdarowany został niezwykłymi charyzmatami – przez 19 lat jego pożywieniem była wyłącznie Eucharystia. Fakt ten został potwierdzony kanonicznym procesem. Uciekano się do niego we wszelkich potrzebach, radzono się w najtrudniejszych sprawach, proszono o modlitwę. Nawrócił wiele zbłąkanych dusz.

Główny patron Szwajcarii. Jest ponadto patronem papieskiej Gwardii Szwajcarskiej, sędziów, radnych, rodzin wielodzietnych.
****************************************************************************************************************************************
Święta Benedykta od Bożej Opatrzności Cambiagio Frassinello, siostra zakonna, 1791-1858, Italia. Jej rodzina żyła w skromnych warunkach. W Pawii otworzyli sklep z warzywami. W małej Benedykcie już w dzieciństwie obudziło się pragnienie życia w klasztorze, ale rodzice byli temu przeciwni. Zgodnie z ich wolą w dniu 7 lutego 1816 roku wyszła za mąż za Giovanniego Battistę Frassinello. Młodzi małżonkowie, podobnie jak reszta rodziny, utrzymywali się z handlu warzywami. Ponadto przyjęli do swego domu i opiekowali się Marią, chorą siostrą Benedykty.

W ich domu panowała atmosfera miłości i głębokiej wiary. W dwa lata po zawarciu sakramentu małżeństwa Benedykta wraz z mężem postanowili żyć w czystości, jak brat z siostrą, by całkowicie poświęcić się służbie Bogu i bliźnim. Decyzja ta była konsekwencją mistycznego przeżycia, podczas którego otrzymała łaskę odczytania swego powołania. Małżonkowie udali się z pielgrzymką do sanktuariów maryjnych, aby modląc do Matki Bożej lepiej poznać wolę Bożą. W 1825 roku zmarła Maria, siostra Benedykty. Za zgodą męża, w lipcu tego roku, Benedykta wstąpiła do klasztoru sióstr urszulanek w Capriolo. Giovanni został natomiast bratem zakonnym w zgromadzeniu ojców somasków.

Po kilku miesiącach Benedykta zrozumiała, że jej powołaniem nie jest kontemplacja, lecz apostolstwo czynne. Wróciła do domu rodziców w Pawii i, mimo ogromnych trudności, głównie materialnych, opiekowała się młodymi dziewczętami. Za radą miejscowego biskupa w 1826 roku założyła dla nich ośrodek pomocy. Tak powstało dzieło apostolskie wspomagane przez licznych dobroczyńców i wolontariuszy. W tej pracy pomagał jej Giovanni. W 1827 roku oboje złożyli przed biskupem ślub czystości.

Benedykta była przykładem dla wielu. Coraz więcej osób zwracało się do niej po rady i wsparcie duchowe. Spotykała się jednak również z niezrozumieniem. Na skutek pomówień w 1838 roku musiała opuścić Pawię i przekazać biskupowi założony przez siebie ośrodek. Wraz z Giovannim i kilkoma współpracownicami osiedliła się w Ronco Scrivia. Tam założyła szkołę dla dziewcząt, zwaną Domem Opatrzności. W 1851 roku otworzyła w Pawii nowy dom dla opuszczonych dziewcząt, szkołę, sierociniec oraz żeńskie kolegium. Pragnąc zapewnić trwałość swemu dziełu, zorganizowała Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek od Opatrzności. Przyjęła imię Benedykta od Bożej Opatrzności. Cierpliwa i pokorna praca dla ubogich, zapomnianych i bezradnych wypełniała wszystkie chwile jej życia. Choć w dzisiejszych czasach wydaje się to czymś oczywistym, to idea Benedykty i jej heroiczna postawa budowały fundamenty nowoczesnego podejścia do edukacji i roli kobiety w społeczeństwie.