4 MARCA: Św. Kazimierz, Św. Jan Antoni Farina.

ŚW. KAZIMIERZ, KRÓLEWICZ, 1458-1484. Był drugim z kolei spośród sześciu synów Kazimierza Jagiellończyka. Jego matką była Elżbieta, córka cesarza Niemiec. W 1467 r. król powołał na pierwszego wychowawcę i nauczyciela swoich synów księdza Jana Długosza, kanonika krakowskiego, który aż do XIX w. był najwybitniejszym historykiem Polski. „Był młodzieńcem szlachetnym, rzadkich zdolności i godnego pamięci rozumu” – zapisał Długosz o Kazimierzu. W 1475 r. do grona nauczycieli synów królewskich dołączył znany humanista, Kallimach (Filip Buonacorsi). Król bowiem chciał, by jego synowie otrzymali wszechstronne wykształcenie. Ochmistrz królewski zaprawiał ich również w sztuce wojennej.

W 1471 r. brat Kazimierza, Władysław, został koronowany na króla czeskiego. W tym samym czasie na Węgrzech wybuchł bunt przeciwko tamtejszemu królowi Marcinowi Korwinowi. Na tron zaproszono Kazimierza. Jego ojciec chętnie przystał na tę propozycję. Kazimierz wyruszył razem z 12 tysiącami wojska, by poprzeć zbuntowanych magnatów. Ci jednak ostatecznie wycofali swe poparcie i Kazimierz wrócił do Polski bez korony węgierskiej. Ten zawód dał mu wiele do myślenia.

Po powrocie do kraju królewicz nie przestał interesować się sprawami publicznymi, wręcz przeciwnie, został prawą ręką ojca, który upatrywał w nim swego następcę i wciągał go powoli do współrządzenia. Podczas dwuletniego pobytu ojca na Litwie Kazimierz jako namiestnik rządził w Koronie. Obowiązki państwowe umiał pogodzić z bogatym życiem duchowym. Wezwany przez ojca w 1483 r. do Wilna, umarł w drodze z powodu trapiącej go gruźlicy.

Wśród ludu wileńskiego zdobył miłość przez obronę ubogich i hojne jałmużny. Odznaczał się żarliwą pobożnością. Do tego też odnoszą się podania o modlitwach królewicza przed świtem, klęczącym przed zamkniętymi drzwiami kościoła wileńskiego, co mieli widywać strażnicy zamkowi.

Pochowano go w katedrze wileńskiej, w kaplicy Najświętszej Maryi Panny, która od tej pory stała się miejscem pielgrzymek.

Kiedy w 1602 r. z okazji kanonizacji otwarto grób Kazimierza, jego ciało znaleziono nienaruszone mimo bardzo dużej wilgotności grobowca. Przy głowie Kazimierza zachował się tekst hymnu ku czci Maryi Omni die dic Mariæ (Dnia każdego sław Maryję), którego autorstwo przypisuje się św. Bernardowi (+ 1153). Wydaje się prawdopodobne, że Kazimierz złożył ślub dozgonnej czystości. Miał też odrzucić proponowane mu zaszczytne małżeństwo z córką cesarza niemieckiego, Fryderyka III.

Główny patron Litwy. W diecezji wileńskiej do dziś zachował się zwyczaj, że w dniu św. Kazimierza sprzedaje się obwarzanki, pierniki i palmy. Niegdyś sprzedawano także lecznicze zioła (odpustowy jarmark zwany Kaziukami). W 1960 r. Kawalerowie Maltańscy obrali św. Kazimierza za swojego głównego patrona; otrzymali wówczas część relikwii Świętego.

****************************************************************************************************************************************
Święty Jan Antoni Farina, biskup, 1803-1886, Italia. Jego rodziców wyróżniała głęboka wiara. Po przedwczesnej śmierci ojca Jan zamieszkał wraz z matką i rodzeństwem u wuja-księdza, który zadbał o jego formację duchową.

Spośród innych kleryków wyróżniał się dobrocią duszy i szczególnymi zdolnościami. Przez 18 lat był wykładowcą w seminarium, przez 10 lat – wikariuszem w parafii św. Piotra w Vicenzy, członkiem instytucji kulturalnych, kościelnych i charytatywnych oraz dyrektorem publicznej szkoły podstawowej i średniej. W 1831 r. dał początek pierwszej żeńskiej szkole ludowej w mieście, a pięć lat później założył zgromadzenie Sióstr Nauczycielek św. Doroty Córek Najświętszych Serc. Chciał, by jego siostry poświęciły się pracy dla dziewcząt z dobrych rodzin, głuchoniemych i niewidomych. Skierował je do opieki nad chorymi, starszymi, w szpitalach i przytułkach.

Nazwany był Biskupem Ubogich. Troszczył się o odnowę moralną wiernych, zajmował się formacją intelektualną i duchową duchowieństwa i wiernych, nauką i katechizacją młodzieży.  W dniu 18 czerwca 1860 r. Jan Antoni został przeniesiony do Vincenzy, gdzie wprowadził w życie rozległy program odnowy i rozwinął imponującą działalność duszpasterską, katechizację dzieci, reformę nauki i dyscypliny w seminarium.

Zwołał synod diecezjalny, który nie obradował w tej diecezji od 1689 r. Podczas wizyty duszpasterskiej docierał, niekiedy wiele kilometrów pieszo lub na mule, do małych miejscowości położonych w górach, które nigdy nie gościły biskupa. Założył liczne grupy kapłańskie, aby pomagać starszym i ubogim księżom, a także w celu głoszenia rekolekcji dla świeckich. Uczestniczył też – między grudniem 1869 r. a czerwcem 1870 r. – w obradach Soboru Watykańskiego I. Należał do nurtu popierającego inicjatywę ogłoszenia dogmatu o nieomylności papieża. Zmarł po ciężkiej chorobie. Był troskliwym pasterzem, opiekunem ubogich, wrażliwym nauczycielem i wychowawcą.