8 LUTEGO: ŚW. JÓZEFINA BAKHITA, Św. Hieronim Emiliani, Św. Idzi Maria od św. Józefa.

BYŁA NIEWOLNICĄ 12 LAT

ŚW. JÓZEFINA BAKHITA, SIOSTRA ZAKONNA, 1868-1947, SUDAN. W 1877 roku, gdy miała 8-9 lat, została porwana przez arabskich handlarzy niewolnikami, którzy dwa lata wcześniej porwali jej starszą siostrę. Zmuszona była przejść boso około 960 kilometrów do El-Obeid i została dwukrotnie sprzedana, zanim tam dotarła. W ciągu dwunastu lat (1877–1889) była jeszcze trzy razy sprzedawana, a następnie w końcu otrzymała wolność.

Przymuszono ją także do konwersji na islam. W El-Obeid Bakhita została kupiona przez bogatego Araba, który wykorzystywał ją jako służącą dla swoich dwóch córek. Traktował ją stosunkowo dobrze, aż do momentu, gdy ta obraziła jednego z synów właściciela. Syn tak ją zbeształ i kopnął, że przez ponad miesiąc nie mogła ruszyć się z łóżka ze słomy. Jej czwartym właścicielem był turecki generał, a Bakhita musiała obsługiwać jego teściową i żonę, które były okrutne wobec swoich niewolników. Bakhita wspominała później: Przez wszystkie lata, które spędziłam w tym domu, nie pamiętam dnia, który by minął bez jakiegoś uszczerbku. Kiedy rana po biciu zaczynała się goić, spadały na mnie kolejne uderzenia.

Wspominała, że najbardziej przerażającym spośród wszystkich wspomnień z tamtego miejsca było to, kiedy została oznaczona (razem z innymi niewolnikami) poprzez proces przypominający zarówno rytualne nacinanie skóry, jak i tatuaż, co było tradycyjną praktyką w całym Sudanie. Jej pani, trzymając w ręku bicz, stała na straży, gdy służąca przyniosła miskę mąki, miskę soli i żyletkę. Użyła mąki, by narysować wzory na jej skórze, po czym głęboko nacinała wzdłuż linii, a następnie napełniała rany solą, by zapewnić trwałe blizny. Łącznie wyryto 114 złożonych wzorów na jej piersiach, brzuchu i na prawym ramieniu.

W 1883 roku Bakhita została kupiona w Chartumie przez włoskiego wicekonsula Callisto Legnaniego, który nie stosował wobec niej przemocy. Dwa lata później, gdy Legnani musiał wrócić do Włoch, Bakhita błagała, żeby mogła mu towarzyszyć. Pod koniec 1884 roku uciekli z oblężonego Chartumu w towarzystwie przyjaciela, Augusto Michieliego. Przebyli ryzykowną podróż o długości 650 km na grzbiecie wielbłąda do Sawakin, które było największym portem Sudanu. Na końcu dotarli do Wloch.

Po kilku miesiącach przygotowań Bakhita przyjęła chrzest i bierzmowanie. Otrzymała wówczas imię Józefina – jako znak nowego życia. Kilka lat później wstąpiła do zgromadzenia Córek Miłosierdzia w Wenecji. Przez następnych 50 lat służyła Bogu i współsiostrom, podejmując najprostsze prace: gotowanie, sprzątanie, szycie. Jej przyjemny wygląd i ciepły głos pomagał wielu biednym i opuszczonym, którzy przychodzili do klasztoru, w którym mieszkała. Po długotrwałej chorobie zmarła.

Benedykt XVI w encyklice Spe salvi przytoczył jej życiorys jako przykład nierozerwalnej i determinującej relacji wiary i nadziei w życiu katolików.

***************************************************************************************************************************************

Święty Hieronim Emiliani, 1486-1537, Italia. W czasie wojny Hieronim był dowódcą jednej z twierdz Wenecji. Po przegranej wojnie republiki weneckiej z królem francuskim Ludwikiem XII został w 1511 r. uwięziony w Castel Nuovo. W odosobnieniu podjął decyzję o przemianie swego życia. Złożył ślub, że jeśli zostanie uwolniony, rozpocznie nowe życie, oddane służbie Panu Bogu i bliźnim. Udało mu się uciec w sposób cudowny. Udał się do Treviso i tam przed cudownym obrazem Matki Bożej postanowił resztę życia poświęcić chorym, ubogim i opuszczonym dzieciom. 

Około roku 1530 Hieronim, korzystając z majątku rodziny, założył w Wenecji pierwszy w historii sierociniec. W następnych latach założył kolejne, m.in. w Weronie, Brescii, Bergamo, Mediolanie i Padwie. Wychowanie sierot połączono tam z nauką zawodu, by w życiu mogli być samowystarczalni. Budował także szpitale. Zorganizował również dom dla pokutujących prostytutek. Z myślą o prowadzeniu podjętego dzieła założył Towarzystwo Sług Ubogich.  Istnieje także zgromadzenie sióstr z Somaska, które zajmują się sierotami i upadłymi dziewczętami.
Hieronim zmarł  jako ofiara epidemii, w czasie której pielęgnował chorych. Patronem sierot i opuszczonej młodzieży. Jest także patronem miast Treviso i Wenecji.

****************************************************************************************************************************************

Święty Idzi Maria od św. Józefa, franciszkanin, 1729-1812, Italia. Zajmował się wyrobem

lin. Czując wezwanie do życia zakonnego, wstąpił do franciszkanów w Neapolu w 1754 r., przyjmując zakonne imię Idzi Maria (Idzi to spolszczenie imienia Egidiusz). Pragnął zostać kapłanem, ale z powodu braków w wykształceniu pozostał bratem zakonnym.

Służył jako furtian. Codziennie spotykał się z ludźmi w potrzebie. Szczególnie gorliwie służył chorym i trędowatym, do których podróżował poza miasto (trędowatym nie wolno było mieszkać razem z innymi obywatelami). Już za życia uważano go za świętego i orędownika w chorobach. Kiedy Idziemu powierzono opiekę nad wydzielaniem żywności i datków dla biednych, sam św. Józef miał się troszczyć o to, żeby Idziemu nigdy nie zabrakło potrzebnych środków. Na jego pogrzeb przybyły olbrzymie tłumy.