30 SIERPNIA: Św. Małgorzata Ward, Bł. Ghebre Michał, Bł. Gwaryn i Amadeusz, Przebicie serca Św. Teresy z Avili, Św. Junipero Serra, Bł. Alfred Ildefons Schuster, Św. Rebeka.

DZIĘKUJĘ ZA MIŁOŚĆ DO BOGA I KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO.
ZA ODWAGĘ I URATOWANIE KSIĘDZA.

30 SIERPNIA ŚRODA: ŚW. MAŁGORZATA WARD, MĘCZENNICA, 1550-1588, ANGLIA. Pochodziła z arystokratycznej rodziny Cogleton. Była damą dworu księżnej Whitall w Londynie za panowania królowej Elżbiety I (1558-1603), córki Henryka VIII.

Kiedy wybuchło krwawe prześladowanie, które rozpoczął Henryk VIII (1509-1547) przeciwko Kościołowi z zemsty za to, że papież nie chciał uznać rozwodu i jego nieprawej małżonki, Anglia została oderwana od Rzymu. Elżbieta I podtrzymała prześladowanie Kościoła.

Do więzienia został wtrącony, w oczekiwaniu na wyrok śmierci, ks. Wilhelm Wattson, znajomy Małgorzaty, za to, że nie chciał podpisać ustawy parlamentu, uznającej króla Anglii głową Kościoła w tym kraju. Odmówił on też złożenia przysięgi królowej jako swojemu najwyższemu duchowemu przełożonemu. Pod wpływem straszliwych tortur kapłan załamał się, ale kiedy został wypuszczony na wolność, żałował tego i głosił publicznie, że złożył przysięgę zmuszony do niej katuszami. Został więc ponownie aresztowany i wtrącony do więzienia.

W obawie, by ks. Wilhelm ponownie się nie załamał i nie wyrzekł wiary katolickiej, Małgorzata zaczęła go potajemnie odwiedzać i umacniać w wierze. Kiedy zaś zbliżał się wyrok śmierci, dostarczyła mu sznur, po którym zdołał uciec z wieży więzienia. Na nieszczęście pozostała lina, zawiązana u okna, której Małgorzata nie zdołała odwiązać. Małgorzata została natychmiast aresztowana. Poddana została torturom, by wymusić na niej wskazanie miejsca, gdzie ukrywał się kapłan, i by sama także wyparła się wiary. Mimo zadawania jej najbardziej wyszukanych mąk, nie załamała się. Skazano ją więc na śmierć przez powieszenie. Z całą odwagą weszła na miejsce stracenia i 30 sierpnia 1588 r. oddała za Chrystusa i Jego Kościół swoją duszę.

***

NAWRÓCONY PRAWOSŁAWNY

Błogosławiony Ghebre Michał, kapłan i męczennik, 1791-1855, Etiopia. W młodym w wieku na skutek wypadku stracił jedno oko, przez co nie mógł podejmować wielu zawodów i prac. Odebrał pewną edukację i wstąpił do monastyru, ale nie po to, by przygotować się do kapłaństwa – etiopscy mnisi nie przyjmowali bowiem święceń.

Interesowała go historia monastycyzmu. Na podstawie własnego doświadczenia przekonał się, jak bardzo obniżyły się wymogi tego życia we współczesnym mu świecie. Na polecenie przełożonych podróżował po kraju, obserwując życie w różnych klasztorach i badając rękopisy w bibliotekach klasztornych. W każdym z miejsc, w których przebywał, gromadził wokół siebie niewielką grupę mnichów, którzy myśleli tak jak on, pouczał ich i przygotowywał, by stawali się zaczątkiem reformy obserwancji zakonnych. Z czasem, po odwiedzeniu większej liczby klasztorów, zorientował się, że podstawowym źródłem niskiej jakości życia mniszego był brak rzetelnej formacji teologicznej.

Dla dalszych badań Ghebre Michał postanowił wybrać się do Jerozolimy. Przyłączył się do delegacji, która wybierała się do tego miasta w celu sprowadzenia nowego biskupa. W ten sposób zetknął się ze św. Justynem de Jacobis. Początkowo potraktował Justyna z dystansem, tak jak zawsze prawosławni Etiopczycy traktowali kapłanów katolickich. Z każdym dniem podróży wzrastał jednak jego podziw dla oczywistej świętości tego kapłana, jego sposobu modlitwy i radzenia sobie z przydarzającymi się im trudnościami. Za jego radą powrócił do Etiopii osobno, już poza oficjalną delegacją.

Poszukując teologicznej prawdy, Ghebre Michał postanowił przekonać do swoich pragnień nowego biskupa prawosławnego. Spotkał się z nim, ale szybko zrozumiał, że biskup nie planuje reformy, a bardziej zajmują go partykularne interesy polityczne. Biskup natomiast uznał Ghebre Michała za wroga, który może zagrozić jego planom. Przy jednej z okazji zwolennicy biskupa próbowali nawet otruć Ghebre Michała; nie udało się to, ponieważ mnich spodziewając się takiego kroku ze strony biskupa, nosił przy sobie antidotum.

Ghebre Michał po wielu przemyśleniach i poszukiwaniach postanowił przejść na katolicyzm. Duży wpływ miał na to św. Justyn de Jacobis. Ghebre Michał spotkał się z nim we wrześniu 1843 r. W tamtym momencie w Etiopii było jedynie 37 katolików, kolejnych 10 było w trakcie przygotowań do chrztu. Przez kolejne miesiące Ghebre Michał wraz z Justynem odwiedzali kolejne klasztory, by studiować starożytne rękopisy. Ostatecznie w lutym 1844 r. Justyn przyjął Ghebre Michała do Kościoła Katolickiego wraz z sześcioma innymi mnichami.

Po sześciu latach wspólnej pracy Justyn zaproponował, aby Ghebre Michał przyjął święcenia kapłańskie. Po zastanowieniu się Ghebre Michał zgodził się i 1 stycznia 1851 r. został kapłanem katolickim. Wkrótce rozpoczęły się prześladowania ze strony biskupa prawosłanwego. Ghebre Michał i kilku innych katolików zostało aresztowanych, a Justyn został skazany na wygnanie. Dzięki życzliwości eskortujących go strażników muzułmańskich Justyn odzyskał wolność.

Gdy w lutym 1855 r. nastał nowy cesarz Etiopii, podjęto wysiłki zmierzające do ujednolicenia religijnego kraju. To nasiliło próby zmuszenia Ghebre Michała do apostazji, ale wszystkie one były bezskuteczne. Trzy miesiące później cesarza odwiedził brytyjski konsul. Cesarz postanowił wówczas zorganizować proces swojego więźnia, ale ten ponownie odmówił wyrzeczenia się wiary. Sąd zdecydował, że należy go zastrzelić. Za Ghebre Michałem wstawił się jednak konsul, prosząc o darowanie mu życia – i cesarz na to życzenie przystał. Ghebre Michał nadal był jednak więziony i przewożony wszędzie wraz z armią cesarską. Wskutek takiego traktowania Ghebre Michał zmarł 28 sierpnia 1855 r.

***
Święci Gwaryn i Amadeusz, biskupi. Gwaryn cysters, 1065-1150, Francja. Amadeusz z Lozanny-cysters, 1108-1159. Syn bł. Amadeusza z Clermont. Wychowywał następcę tronu, Humberta, sprawował rządy jako regent, przeprowadzał rozmaite arbitraże. Przebywał w otoczeniu cesarza Konrada III i Fryderyka I Barbarossy, a potem (1146) – u boku Eugeniusza III i św. Bernarda w Spirze.
Zmarł 27 sierpnia 1159 r. Z pozostawionych pism (m.in. 8 homilii o Matce Bożej) wnioskujemy, że był jednym z lepszych kaznodziejów swego czasu.

***

Przebicie serca św. Teresy od Jezusa, karmelitki i doktora Kościoła. Święta Teresa od Jezusa, odnowicielka Karmelu, w Księdze Życia wspomina wydarzenie, które miało miejsce w klasztorze w Avili w 1560 r. Na prośbę jej duchowych synów i córek papież Benedykt XIII w 1726 roku zgodził się na ustanowienie specjalnego święta przebicia serca świętej Matki Teresy, które zakony karmelitańskie obchodzą 30 sierpnia.

Serce św. Teresy, wyjęte po śmierci z jej ciała i umieszczone w specjalnym relikwiarzu, znajduje się w klasztorze mniszek w Alba de Tormes.

***

APOSTOŁ KALIFORNII

Święty Junipero Serra, franciszkanin, 1713-1784, Majorka. Gdy później składał śluby zakonne, nadano mu imię Junipero – na cześć przedstawionego w Kwiatkach św. Franciszka Brata Jałowca. Był następnie kaznodzieją i spowiednikiem. Przez trzy lata wykładał filozofię, po czym powołano go na uniwersytet Rajmunda Lulla, gdzie w latach 1744-1749 wykładał teologię. Z kazaniami zapraszano go do kościołów na całej wyspie. W 1748 r. poczuł się powołany do pracy misyjnej. Rok później znajdował się już w Veracruz, w Meksyku. Pieszo dotarł stamtąd do miasta Meksyk, następnie wyruszył do Sierra Gorda, bo chciał pracować wśród Indian. Niebawem zaczął głosić kazania w miejscowym narzeczu i przystąpił do budowy kościoła.

Mimo sześćdziesięciu lat życia, Junipero pieszo przemierzał długie trasy i wizytował zakładane przez siebie placówki misyjne. Od 1775 r. osobiście pilnował odbudowy misji w San Diego. Potem założył jeszcze San Francisco, San Juan Capistrano i Santa Clara. Nieco wcześniej otrzymał przywilej udzielania bierzmowania. Dzięki temu z jego rąk otrzymało ten sakrament kilka tysięcy wiernych. Nie zabrakło mu natomiast trudności w stosunkach z władzami cywilnymi.

Nazywany apostołem Kalifornii. Od roku 1931 jego statua przyozdabia Salę Kongresu w Waszyngtonie.

Błogosławiony Alfred Ildefons Schuster, benedyktyn-arcybiskup Mediolanu, kardynał, 1880-1954, Italia. Urodził się w rodzinie papieskiego krawca. Gdy miał 11 lat, zmarł mu ojciec. Dzięki temu, że był bardzo zdolny, pewien baron zapłacił za jego studia. Jego nauczycielem był między innymi bł. Placid Riccardi.

Uzyskał doktorat z teologii i filozofii. Pomimo wielu zadań nie opuścił studiów. Szczególnie interesowała go liturgia, archeologia, muzyka święta i historia monastyczna. Bardzo dbał o liturgiczną stronę duszpasterstwa. W latach 1952-1953 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch.

Wycieńczony, pod koniec życia dał się przekonać lekarzom, aby wypocząć. Wybrał w tym celu seminarium położone z dala od ludzi w Venegono (Varese, Włochy). Tam też umarł 30 sierpnia 1954 r. wśród seminarzystów, mówiąc im, że nie ma nic innego do ofiarowania, poza zaproszeniem do świętości. Ciało kardynała Schustera nie ulega rozkładowi.

***
Rebeka, żona Izaaka. Pojawia się w 24. rozdziale Księgi Rodzaju jako córka Betuela z Aram-NaharaimEliezer. Wierny sługa i zarządca dóbr Abrahama, spotkał ją u studni i uznał za odpowiednią dla Izaaka, któremu na życzenie sędziwego ojca miał sprowadzić żonę. Dopiero po dziesięciu latach Rebeka urodziła Izaakowi braci-bliźniaków: Ezawa i Jakuba (Rdz 25, 19-28). Tego ostatniego darzyła szczególną miłością, dlatego też gdy na wpół ślepy Izaak pragnął powierzyć synom dziedzictwo, podstępnie podsunęła Jakuba na odebranie pełnego ojcowskiego błogosławieństwa

Do tradycji biblijnej przeszła jako niewiasta skromna i powściągliwa, pełna powabu i uprzejmości. Jej grób pokazuje się obecnie w meczecie w Hebronie.