7 SIERPNIA: Św. Sykstus II, Św. Kajetan, Bł. Edmund Bojanowski, Bł. kapucyni i męczennicy Agatanioł i Kasjan, Św. Albert z Trapani, Bł. Tadeusz Dulny.

ŚW. SYKSTUS II, PAPIEŻ I MĘCZENNIK, zm. 258. Syn filozofa. Załagodził spór wśród biskupów azjatyckich i afrykańskich w sprawie ważności chrztu, udzielanego przez heretyków. Biskupi Azji i Afryki byli zdania, że nie jest on ważny. Mieli oni silne poparcie także w św. Cyprianie, biskupie Kartaginy.

Został aresztowany podczas celebrowania Mszy św. w katakumbach św. Kaliksta. Ścięto go mieczem na jego biskupim krześle 6 sierpnia 258 r. wraz z towarzyszącymi mu diakonami: św. Januarym, św. Magnusem, św. Wincentym i św. Stefanem. Tego samego dnia zostali ścięci dwaj inni diakoni: Felicysyn i Agapit oraz kapłani – ich imion jednak nie znamy. Imię św. Sykstusa wymienia się w Kanonie rzymskim. Św. Cyprian nazywa św. Sykstusa II „kapłanem dobrym i pokojowym”.

***

Święty Kajetan, kapłan, założyciel teatynów, 1480-1547, Italia. Mszę prymicyjną odprawił w bazylice Matki Bożej Większej. Lubił tu przychodzić na modlitwę do kaplicy Żłóbka Pana Jezusa. W nagrodę za to miał otrzymać łaskę niezwykłą, mianowicie objawiła mu się Najświętsza Maryja Panna z Dzieciątkiem i złożyła mu swojego Syna na ręce. Odtąd Kajetan zaczął wyróżniać się jeszcze większym nabożeństwem do Dzieciątka Jezus. To szczególne nabożeństwo przekazał swoim synom duchowym. Wierzył głęboko w Opatrzność Bożą.

Z powodu wielkiej gorliwości zwano go „łowcą dusz”. W rok później otrzymał breve papieskie zatwierdzające nową rodzinę zakonną (1524). Wśród jego pierwszych towarzyszy znaleźli się: Giampietro (Jan-Piotr) Caraffa, późniejszy papież Paweł IV, Bonifacy Colli i Paweł Consiglieri.Tak powstał nowy zakon Kleryków Regularnych, zwanych pospolicie teatynami.

Teatyni wyróżnili się i wsławili niezwykłym poświęceniem w posłudze chorym w czasie zarazy w latach 1528-1529. W 1547 roku w Neapolu wybuchła wojna domowa. Kajetan miał prosić Boga, by przyjął ofiarę jego życia dla zahamowania rozlewu krwi. Bóg widać przyjął ofiarę swego wiernego sługi, gdyż tego samego roku dnia 7 sierpnia Kajetan zmarł po 67 latach życia.

***

BRAK ZDROWIA NIE POZWOLIŁ NA ZOSTANIE KAPŁANEM

Błogosławiony Edmund Bojanowski, 1814-1871. W dzieciństwie został cudownie uzdrowiony za przyczyną Matki Bożej Bolesnej, czczonej na Świętej Górze w Gostyniu. Poważna choroba uniemożliwiła mu ukończenie studiów filozoficznych, które podjął na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Po intensywnej kuracji zamieszkał w rodzinnej miejscowości.

Chociaż wykazywał zainteresowania literackie, jego głównym charyzmatem okazała się praca społeczna i charytatywna. Zakładał czytelnie dla ludu, rozpowszechniając dobre czasopisma, by w ten sposób pomagać ubogiej młodzieży w zdobywaniu wykształcenia. Dał się poznać jako człowiek wielkiej wytrwałości i dobroci serca. Wielokrotnie był zapraszany do uczestnictwa w stowarzyszeniach niosących pomoc ubogim. Podczas epidemii cholery w 1849 r. poświęcił się służbie zarażonym.

Będąc człowiekiem głęboko religijnym i praktykującym, na każdego człowieka, a zwłaszcza na biedne dziecko, patrzył przez pryzmat miłości do Boga. Mimo słabego zdrowia robił wszystko, by nieść pomoc zaniedbanemu ludowi wiejskiemu przez organizowanie ochronek dla dzieci i opieki nad chorymi, troszcząc się jednocześnie o podniesienie moralności dorosłych. Chociaż był człowiekiem świeckim, 3 maja 1850 r. założył zgromadzenie zakonne Sióstr Służebniczek Maryi Niepokalanej. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu realizację marzeń o kapłaństwie, chociaż podejmował próby studiów seminaryjnych. Dla otoczenia był zawsze przykładem heroicznej wiary, prostoty, miłości i ufności w Bożą Opatrzność.

***

Błogosławieni kapucyni i męczennicy Agatanioł (1598-1638) i Kasjan (1607-1638), Francja. Agatanioł dwa lata po święcieniach kapłańskich wyjechał na Wschód, gdzie rozpoczął naukę języka arabskiego. Kasjan w czasie epidemii z lat 1631-1632 odznaczył się poświęceniem w pielęgnowaniu dotkniętych chorobą, na którą także sam zapadł. Po ukończeniu studiów wysłano go do Kairu.

Pracowali tam nad zjednoczeniem Kościoła koptyjskiego z Rzymem. Wyposażony w misję apostolską, wyruszył potem do Abisynii, ale ledwo przybył tam z Kasjanem z Nantes, został wtrącony do więzienia. Potem sprowadzono ich do stolicy Gandary i tam skazano na śmierć. Zginęli, ukamienowani przez tłum.

***

Święty Albert z Trapani, karmelita, 1250 (1257)-1306. Wbrew swej woli wyświęcony na kapłana, przebywał potem w Messynie i pracował jako kaznodzieja. Przepowiadanie to ukoronowały liczne nawrócenia, także konwersje Żydów sycylijskich. Gdy w roku 1301 Robert, hrabia Kalabrii, ścisnął Messynę żelaznym pierścieniem swych wojsk, Albert miał cudowanie ocalić miasto przed głodem.

***

NIE ZDĄŻYŁ ZOSTAĆ KSIĘDZEM

Błogosławiony Tadeusz Dulny, męczennik, kleryk, 1914-1942. Miał 5 braci i 2 siostry. Rodzice, w pamięci dzieci ludzie wielkiej dobroci, modlitwy i ciężkiej pracy, kosztem wyrzeczeń zapewnili wszystkim dzieciom naukę w szkołach, a czworo z nich trafiło na wyższe uczelnie.

Choć nie był intelektualnie najwybitniejszym z alumnów, braki nadrabiał pracowitością.
W obozie w Dahau włączył się do kilkudziesięcioosobowej grupy modlitewnej więźniów, zawiązanej w wielkiej dyskrecji, bo zewnętrzne przejawy religijności były tępione. W warunkach nieludzkiego traktowania i pracy ponad siły czerpał siłę z modlitwy i zawsze służył pomocą współwięźniom, szczególnie starszym i schorowanym. Korzystając z nieuwagi dozorców starał się wyręczać ich w obozowych obowiązkach. Wskutek osłabienia Tadeusz trafił do obozowego „szpitala”, tzw. rewiru, i tam 7 sierpnia 1942 r. zmarł.