29 CZERWCA: UROCZYSTOŚĆ ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA.

 Święci Apostołowie Piotr i Paweł. Kościół umieszcza w jednym dniu uroczystość św. Pawła wraz ze św. Piotrem nie dlatego, aby równał go w prymacie z pierwszym zastępcą Chrystusa. Chodzi jedynie o podkreślenie, że obaj Apostołowie byli współzałożycielami gminy chrześcijańskiej w Rzymie, obaj w tym mieście oddali dla Chrystusa życie swoje oraz że w Rzymie są ich relikwie i sanktuaria. 

Najwięcej jednak zaważyła na połączeniu pamiątki obu Apostołów w jednym dniu opinia, dzisiaj że obaj Apostołowie ponieśli śmierć męczeńską tego samego dnia i roku. Już w roku 258 obchodzono święto obu Apostołów razem dnia 29 czerwca, tak na Zachodzie, jak też i na Wschodzie, co wskazywałoby na powszechne przekonanie, że był to dzień śmierci obu Apostołów. Taki bowiem był bardzo dawny zwyczaj, że święta liturgiczne obchodzono w dniu śmierci męczenników, a potem także (od w. IV) – wyznawców.

Św. Piotr. Kiedy Chrystus Pan włączył Piotra do grona swoich uczniów, ten nie od razu przystał do Pana Jezusa, ale nadal trudnił się pracą rybaka. Dopiero po cudownym połowie ryb definitywnie został przy Chrystusie w charakterze Jego ucznia wraz ze swoim bratem, Andrzejem (por. Łk 5, 1-11).

Kwestia żony, dzieci u św. Piotra i Apostołów: Ewangelie wzmiankują jedynie o św. Piotrze, iż miał teściową, która po uzdrowieniu usługiwała, natomiast nie ma wzmianki o żonie, choć to żona musiała by być panią domu. Tym samym tekst Ewangelii świadczy o tym, że Szymon Piotr był wdowcem. 

Ponadto jasno jest mowa także o tym, że Szymon idąc za Zbawicielem opuścił wszystko, także swoją rodzinę (Mt 19, 27). Tak więc wiele przemawia za tym, że wszyscy Apostołowie prócz św. Piotra byli nieżonaci. Syn Boży z całą pewnością nie wzywał do zerwania świętego węzła małżeńskiego, co by powodowało pozostawienie żony i dzieci nie tylko bez środków do życia (mężczyzna utrzymywał rodzinę, nie było ubezpieczeń społecznych), lecz także codziennej obecności i opieki męża i ojca.

Wprawdzie niektórzy autorzy starożytni twierdzą inaczej, jednak po pierwsze nie są zgodni w tej sprawie, a po drugie są to pisma albo nieautentyczne jak Ambrosiaster, albo pochodzące z kręgów heretyckich, jak historyk Euzebiusz z Cezarei, związany z herezją semiarianizmu (podaje rzekome słowa św. Klemensa Alexandryjskiego, jakoby Piotr i Filip mieli dzieci). 

Przykład córki św. Piotra, św. Petroneli, po pierwsze może być fałszywy, ponieważ jedynie apokryfy gnostyckie podają, jakoby św. Piotr miał córkę, co należy zaliczyć do fantazji i fałszerstw nierzadkich w tego typu pismach. Po drugie, jeśli nawet miał córkę przed poznaniem Pana Jezusa nie przeczy temu, że wraz z powołaniem na Apostoła opuścił on rodzinę (gdyż był już wtedy wdowcem) i żył odtąd w celibacie. Ten wątek jest bardzo istotny, bo z wielu stron, także wewnątrz Kościoła Katolickiego są prądy, które chcą zlikwidować celibat. Do tego używa się różnych fałszywych argumentów.

Przed odejściem do nieba Pan Jezus zlecił Piotrowi najwyższą władzę pasterzowania nad Jego Apostołami i pozostałymi wiernymi wyznawcami (J 21, 15-19). Apostołowie od początku podjęli te słowa i uznali w Piotrze pierwszego spośród siebie. We wszystkich wykazach apostolskich Piotr jest zawsze stawiany na pierwszym miejscu.

Św. Piotr poniósł śmierć męczeńską według podania na wzgórzu watykańskim. Miał być ukrzyżowany według świadectwa Orygenesa głową w dół na własną prośbę, gdyż czuł się niegodnym umierać na krzyżu jak Chrystus. Cesarz Konstantyn Wielki wystawił ku czci św. Piotra nad jego grobem bazylikę. Obecna bazylika Św. Piotra w Rzymie pochodzi z wieku XVI-XVII, zbudowana została w latach 1506-1629. Teren wokół bazyliki należy do Państwa Watykańskiego, istniejącego w obecnym kształcie od roku 1929 jako pozostałość dawnego państwa papieży.

Oprócz tej najsłynniejszej świątyni, wystawionej ku czci św. Piotra Apostoła, w samym Rzymie istnieją ponadto: kościół św. Piotra na Górze Złotej (Montorio), czyli na Janikulum, zbudowany na miejscu, gdzie Apostoł miał ponieść śmierć męczeńską; kościół św. Piotra w Okowach, wystawiony na miejscu, gdzie św. Piotr miał być więziony; kościół świętych Piotra i Pawła; kościółek „Quo vadis” przy Via Appia, wystawiony na miejscu, gdzie Chrystus według podania miał zatrzymać Piotra, usiłującego opuścić Rzym.

Św. Piotr, pierwszy papież, jest patronem m. in. diecezji w Rzymie, Berlinie, Lozannie; miast: Awinionu, Biecza, Duszników Zdroju, Frankfurtu nad Menem, Genewy, Hamburga, Nantes, Poznania, Rygi, Rzymu, Trzebnicy; a także blacharzy, budowniczych mostów, kowali, kamieniarzy, marynarzy, rybaków, zegarmistrzów. Wzywany jako orędownik podczas epilepsji, gorączki, febry, ukąszenia przez węże.

Św. Paweł pochodził z Tarsu w Cylicji – Mała Azja. Urodził się jako obywatel rzymski, co dawało mu pewne wyróżnienie i przywileje. W naglących wypadkach umiał z tego korzystać. Nie zmieniono Mu imienia. Imię otrzymał na cześć pierwszego króla Izraela-Saula. Na terenach greckich, na przykład w miejscu urodzenia, zwracano się doń greckim imieniem Paulos; gdy przebywał w Palestynie i rozmawiał po aramejsku, mówiono do niego Szaul (Saul); gdy pojawił się w Rzymie i posługiwał się łaciną, zwracano się doń Paulus.

Według bardzo starożytnego podania św. Paweł miał ponieść śmierć od miecza (jako obywatel rzymski).
Św. Paweł jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. Jest patronem licznych zakonów, Awinionu, Berlina, Biecza, Frankfurtu nad Menem, Poznania, Rygi, Rzymu, Saragossy oraz marynarzy, powroźników, tkaczy.