11 CZERWCA: Św. Barnaba, Św. Paryzjusz, Paula Angela Maria Frassinetti.

 Święty Barnaba, Apostoł i męczennik, zm. ok 60. Urodził się na Cyprze w żydowskiej rodzinie z pokolenia Lewiego. Jego właściwe imię brzmiało Józef, ale Apostołowie dali mu przydomek Barnaba. Według Klemensa Aleksandryjskiego i Euzebiusza Barnaba miał należeć do grona 72 uczniów Pana Jezusa. Był krewnym św. Marka Ewangelisty, dlatego św. Paweł nazywa go kuzynem Ewangelisty (Kol 4, 10). Barnaba zapewne razem ze św. Pawłem przybył do Jerozolimy, aby u stóp Gamaliela, znanego rabina – uczonego żydowskiego, pogłębić swoją wiedzę w zakresie religii mojżeszowej. Dzieje Apostolskie tymi słowy wprowadzają nas w okoliczności początków jego działalności. „Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów” (Dz 4, 36-37).

O powadze, jakiej zażywał wśród Apostołów, świadczy to, że to Barnaba przygarnął św. Pawła po jego nawróceniu i dopiero z Barnabą Paweł mógł pójść do pozostałych Apostołów (Dz 9, 26-27). 

Barnaba zamierzał wraz z Pawłem udać się w drugą podróż misyjną. Doszło jednak do konfliktu, gdyż Paweł stanowczo sprzeciwił się, by w tej podróży brał udział również Marek, który w czasie pierwszej wyprawy samowolnie ich opuścił. Barnaba w tej sytuacji wycofał się i powrócił z Markiem na Cypr, gdzie kontynuowali pracę apostolską (Dz 15, 39-40). Odtąd giną wszelkie informacje o Barnabie. Według podania miał pozostać na Cyprze jako pierwszy biskup i pasterz tej wyspy. Miał także działać w Rzymie, Aleksandrii, Mediolanie. Około 60 r. na Cyprze, w mieście Salaminie, poniósł wedle tego przekazu śmierć męczeńską przez ukamienowanie. Jak mówi podanie, za cesarza Zenona w roku 488 odnaleziono relikwie św. Barnaby. Miał on na piersiach Ewangelię św. Mateusza, którą sam własnoręcznie dla swojego użytku przepisał.

Kult św. Barnaby był już w czasach apostolskich tak wielki, że tylko jemu jednemu z uczniów Dzieje Apostolskie nadają zaszczytny tytuł Apostoła. W wieku XVI powstał zakon Regularnych Kleryków św. Pawła, założony przez św. Antoniego Marię Zaccaria, od macierzystego kościoła św. Barnaby nazywany popularnie barnabitami.

Barnaba jest patronem Florencji i Mediolanu, w którym według tradycji nauczał; czczony jest także jako orędownik podczas kłótni, sporów, smutku oraz burz gradowych. Jego imię wymienia się w Kanonie Rzymskim.

***

Święty Paryzjusz, kameduła, 1151-1267, Italia. W wieku 12 lat przywdział habit kamedulski we wspólnocie pod wezwaniem świętych Kosmy i Damiana. Kiedy miał trzydzieści pięć lat, powierzono mu duchowe kierownictwo sióstr kamedułek z klasztoru św. Krystyny pod Treviso. Pełnił tę funkcję przez osiemdziesiąt lat. Budował wszystkich, zwłaszcza chorych z pobliskiego hospicjum, którymi także się zajmował. Nigdy nie korzystał z jakichkolwiek dyspens. 

***

Święta Paula Angela Maria Frassinetti, zakonnica., 1809-1882 Italia. W jej rodzinie panowała głęboko religijna atmosfera; wszyscy jej czterej bracia zostali kapłanami. Paula nauczyła się od matki praktycznych umiejętności szycia, szydełkowania i prowadzenia domu. Gdy jej matka zmarła, Paula przylgnęła do Matki Bożej. Przez pewien czas w domu pomagała ciotka, ale i ona szybko odeszła z tego świata. Dwunastoletnia Paula została „małą panią domu”. Radziła sobie bardzo dobrze. Nigdy nie uczęszczała do żadnej szkoły. Ojca nie było stać na wynajęcie prywatnego nauczyciela. Na ile potrafił, sam uczył dzieci, niekiedy przy pomocy starszych synów. Nie zaniedbując obowiązków domowych, Paula codziennie uczestniczyła we Mszy świętej.

Brat Paweł zorganizował szkołę dla ubogich dziewcząt, a kierownictwo tej szkoły powierzył siostrze. Przekazywała dziewczynkom wszystko, czego sama się wcześniej nauczyła, a przede wszystkim swoją miłość do Boga. Postawiła sobie za cel przygotowywanie kobiet do życia w świecie.

Po pokonaniu licznych przeszkód, Paula doprowadziła do powstania zgromadzenia dorotanek (Kongregacja Sióstr św. Doroty). Jeszcze za jej życia siostry rozpoczęły pracę w Portugalii i Brazylii. W roku 1835, kiedy w północnych Włoszech zapanowała epidemia cholery, dorotanki niosły pomoc ofiarom tej straszliwej choroby. Razem z Paulą pielęgnowały chorych i dodawały im ducha.

W 1876 roku siostra Paula zapadła na ciężką chorobę. Cała prawa strona jej ciała została sparaliżowana. W następnych latach przeżyła wylewy krwi do mózgu, które zupełnie ją unieruchomiły. Powiedziała wówczas: „Bóg zabiera to, co do Niego należy. Niech zawsze będzie błogosławiony”. W tym czasie odwiedził ją ksiądz Jan Bosko. Był już wtedy znany ze swych uzdrowień w całych Włoszech i dlatego siostry miały nadzieję, że uleczy ich matkę. Kiedy zwróciły się do niego z pytaniem o jej zdrowie, odpowiedział: „Moje dzieci, korona zasług waszej matki jest już gotowa”. Te słowa okazały się prorocze. Niedługo potem Paula nabawiła się zapalenia płuc i pożegnawszy się z siostrami, zmarła 11 czerwca 1882 roku.