8 CZERWCA: Św. Jadwiga królowa, Św. Medard, Św. Wilhelm z Yorku, Bł. Diana i Cecylia, Św. Jakub Berthieu, Bł. Maria od Bożego Serca.
Święta Jadwiga Królowa, 1374-1399. Była trzecią i najmłodszą córką króla Węgier i Polski, Rodzice planowali dla Jadwigi
małżeństwo z Wilhelmem Habsburgiem. Dzieci połączono warunkowym ślubem (1378), by go dopełnić w ich wieku dojrzałym. W chwili zawarcia ślubu warunkowego Jadwiga miała zaledwie 4 lata. W nadziei na przyszły ślub wysłano Jadwigę do Wiednia. W tym jednak roku zmarła najstarsza córka Ludwika Węgierskiego, Katarzyna. W tej sytuacji odwołano Jadwigę na Węgry.
Po śmierci Ludwika Węgierskiego (1382) Węgrzy ogłosili królową siostrę Jadwigi, Marię. Natomiast Polacy zaprosili na swój tron Jadwigę. W wieku 10 lat została koronowana 16 października 1384 r. W związku z zaistniałą sytuacją polityczną, a także wobec dalekosiężnych planów polskich rozważano możliwość unii Polski z Litwą. Stała się ona faktem dzięki małżeństwu królowej Jadwigi z Władysławem Jagiełłą, wielkim księciem Litwy. Ceremonia zaślubin, poprzedzona chrztem Jagiełły (15 lutego 1386 r.), odbyła się w katedrze królewskiej 18 lutego 1386 r. Tam również 4 marca odbyła się koronacja Jagiełły na króla polskiego. Jagiełło miał wówczas 35 lat, Jadwiga – 12.
Jan Długosz (+ 1480) oddaje Jadwidze najwyższe pochwały. Gdy była małoletnia, pozwoliła, by rządzili za nią wytrawni i całą duszą oddani polskiej racji stanu doradcy. Kiedy wraz z Jagiełłą została współrządczynią kraju, miała na celu jedynie dobro narodu polskiego. Z Krzyżakami wiodła ożywioną korespondencję: m.in. interpelowała w sprawie ich zbrojnych wypraw na Litwę, jak też w sprawie przywłaszczonych sobie dóbr Opolczyka w Ziemi Dobrzyńskiej i na Kujawach. We Włocławku spotkała się osobiście z wielkim mistrzem krzyżackim, Konradem von Jungingen, by omówić problemy, dotyczące obu stron (1397). Doprowadziła do zgody między Władysławem Jagiełłą a jego rywalem, Witoldem (1393). Odtąd wszelkie porachunki dynastyczno-polityczne książęta litewscy zobowiązali się załatwiać z udziałem Jadwigi. Nawiązała ścisły kontakt z papieżem Urbanem VI (+ 1392) i Bonifacym IX (+ 1404), skutecznie likwidując intrygi Krzyżaków, Opolczyka i Zygmunta Luksemburczyka.
Serca poddanych pozyskała sobie jednak przede wszystkim niezwykłą dobrocią. Kiedy żołnierze królewscy spustoszyli wieśniakom pola, urządzając sobie na nich lekkomyślnie polowanie, zażądała od męża ukarania winnych i wynagrodzenia wyrządzonych szkód. Kiedy Jagiełło zapytał, czy jest już zadowolona, otrzymał odpowiedź: „A kto im łzy powróci?”
Przy budowie kościoła Najświętszej Maryi Panny „na Piasku” w Krakowie, istniejącego do dziś, sama doglądała robót. Pewnego dnia jej czujne oko dojrzało kamieniarza, który był smutny. Kiedy zapytała, co mu jest, dowiedziała się, że ten ma w domu ciężko chorą żonę i boi się, że go zostawi samego z drobnymi dziećmi. Królowa, nie namyślając się, wyrwała ze swego bucika złotą klamerkę, obsadzoną drogimi kamieniami, i oddała ją robotnikowi, by opłacił lekarza. Nie zauważyła wówczas, że bosą stopę położyła na kamieniu oblanym wapnem. Odbity ślad wdzięczny kamieniarz obkuł dokoła i wraz z kamieniem wmurował w zewnętrzną ścianę świątyni. Do dzisiaj można ją oglądać. Bardzo wiele kościołów chlubi się, że je fundowała, odnawiała i uposażyła Jadwiga.
Do najpilniejszych trosk Jadwigi należało odnowienie Akademii Krakowskiej. Oddała wszystkie swoje klejnoty na jej odnowienie. Jagiełło bardzo pragnął mieć potomka, który zapewniłby ciągłość jego rodu na tronie polskim. Kiedy więc Jadwiga została matką, na dworze królewskim zapanowała wielka radość. Niestety, trwała krótko, bo zakończyła się podwójną tragedią: śmiercią dziecka i matki. Dnia 22 marca 1399 roku Jadwiga urodziła córkę, której na chrzcie dano imię matki oraz (na cześć papieża) imiona: Elżbieta, Bonifacja. Jednak po trzech tygodniach dziewczynka zmarła, a niebawem zmarła też matka. Zasnęła w Panu 17 lipca 1399 roku, w wieku 25 lat, okrywając naród polski żałobą. Jako królowa rządziła Polską sama przez 2 lata (1384-1386), natomiast razem z Jagiełłą – przez 13 lat (1386-1399).
Była to pierwsza w dziejach kanonizacja na ziemi polskiej. W homilii Papież-Polak mówił m.in.: „Najgłębszym rysem jej krótkiego życia, a zarazem miarą jej wielkości, jest duch służby. Swoją pozycję społeczną, swoje talenty, całe swoje życie prywatne całkowicie oddała na służbę Chrystusa, a gdy przypadło jej w udziale zadanie królowania, oddała swe życie również na służbę powierzonego jej ludu”.
***
Święty Medard, biskup, zm. 560, Francja. Usunął z powierzonej mu diecezji resztki pogaństwa. W średniowieczu kult św. Medarda był bardzo żywy w Europie. Powstało wiele jego żywotów. Jego dzieje opiewał w poezji największy poeta owych czasów, św. Wenancjusz Fortunat. Św. Grzegorz z Tours poświęcił mu również piękne karty swojej Historii Franków. Św. Medard był czczony jako patron wielu zawodów: rolników, plantatorów winorośli, piwowarów. Orędownik od bólów zębów i chorych psychicznie.
***
Święty Wilhelm z Yorku, biskup, zm. 1154, Anglia. Najwięcej zastrzeżeń do osoby Świętego miał prymas Anglii. Objawiła się heroiczna świętość Wilhelma. Pozbawiony w sposób
krzywdzący stolicy, napiętnowany jako intruz, nie walczył o swoje prawa, nie rozdzierał szat, nie pomstował na krzywdzicieli, ale pokornie przyjął wyrok i udał się na dobrowolną banicję do swojego krewnego, króla Sycylii, Rogera.
Wezwany następnie przez swojego wuja, biskupa Winchester, do Anglii, pomagał mu w jego pracy duszpasterskiej oraz w administrowaniu diecezją. Nowy papież, Anastazy IV, przyznał Wilhelmowi pełne prawa do stolicy metropolitalnej w Yorku i wręczył mu paliusz. Święty wrócił do Yorku witany entuzjastycznie przez swoich wiernych (1154). Tak wielkie tłumy zgromadziły się na drewnianym moście rzeki Ouse, wiodącym do miasta, że w pewnym momencie most nie wytrzymał naporu i zawalił się. Uważano za cud, że nie było ofiar śmiertelnych. Również i Święty wyszedł z wypadku cało.
Jednakże radość mieszkańców Yorku trwała krótko. W tym samym roku Wilhelm zachorował śmiertelnie i pożegnał ziemię dla nieba dnia 8 czerwca 1154 roku. Tak nagła śmierć obudziła ogólne podejrzenie, że biskup został otruty. Nie przeprowadzano jednak śledztwa. Został pochowany w katedrze w opinii świętości.
***
Błogosławione Diana i Cecylia, dziewice, XIII w. Italia. Diana-Rodzina siłą zabroniła Dianie życia zakonnego, a miejscowy biskup nie chciał się zgodzić na założenie w mieście nowego klasztoru. Dopiero w roku 1223, za rządów następnego generała zakonu, bł. Jordana z Saksonii, Diana doczekała się spełnienia pragnień i wraz z kilkoma towarzyszkami oraz zakonnicami przybyłymi z Rzymu założyła nowy dom zakonny.
Do dziś zachowały się listy bł. Jordana z Saksonii do Diany, dotyczące kierownictwa duchownego. Są one pomnikiem pierwotnej duchowości dominikańskiej.
Cecylia-Blisko poznała św. Dominika i przekazała cenne informacje o jego duchowości i wyglądzie zewnętrznym.
Razem z Dianą i Cecylią wspomina się niekiedy także bł. Amatę. Była ona mniszką w klasztorze św. Sykstusa i wraz z bł. Cecylią przyjęła habit z rąk św. Dominika. Beatyfikowano ją razem z Dianą i Cecylią w 1891 r., ale nie trafiła do kalendarza liturgicznego ze względu na bardzo skąpe informacje na jej temat.
Święty Jakub Berthieu, jezuita i męczennik, 1838-1896, Madagaskar. W 1864 r. został kapłanem. Duszpasterzował w Roanne. W 1873 r. wstąpił w Pau do jezuitów, którzy w dwa lata później wysłali go na Madagaskar. Pracował najpierw na wyspie Sainte-Marie, potem, po dekretach rządu francuskiego, nieprzychylnych dla działalności misyjnej, przebywał w Tamatave i w Tananariwie.
Gdy w 1883 r. wybuchło pierwsze powstanie malgaskie, zmuszony był udać się do oddalonego Ambohimandroso. Pracował następnie w Ambositra, na terenie Imeriny. W 1894 r. wybuchło drugie powstanie malgaskie. Zmuszony do opuszczenia z chrześcijanami swych siedzib, został ujęty przez powstańców.
***
Błogosławiona Maria od Bożego Serca (Droste zu Vischering), siostra zakonna, Niemcy, 1863-1899. Wychowywała się na zamku w Darfeld. Była dzieckiem trudnym, o dużej wrażliwości i wielkoduszności, ale też o sporej dozie samodzielności i uporu. Od przyjęcia sakramentu bierzmowania myślała o życiu zakonnym. W 1888 r. wstąpiła w Münster do zgromadzenia Dobrego Pasterza, założonego niedawno przez Marię Pelletier. Podobnie jak inne siostry, zajmowała się dziewczętami ubogimi i wykolejonymi, najpierw w samym Münster, a potem także w portugalskim Porto, gdzie od 1894 r. była przełożoną.
W 1896 r. Marię dotknął postępujący paraliż; mogła jednak nadal swobodnie kontaktować się z innymi i sprawnie kierować wspólnotą. Siły czerpała z gorącego nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego. W latach 1897 i 1898 pisała do papieża Leona XIII, prosząc go o poświęcenie całego świata Bożemu Sercu.
Zmarła 8 czerwca 1899 r. W tym właśnie dniu papież polecił jej posłać encyklikę Annum sacrum, a kilka dni później obwieścił światu wspomniany akt.
Zobacz również
5 CZERWCA: Św. Bonifacy, Bł. Małgorzata Szewczyk.
4 CZERWCA: Św. Piotr z Werony, Św. Franciszek Caracciolo.
