4 CZERWCA: Św. Piotr z Werony, Św. Franciszek Caracciolo.

Święty Piotr z Werony, dominikanin i męczennik, 1203-1252, Italia.  Urodził się w Weronie w heretyckiej rodzinie. Jednak wskutek dziwnego splotu okoliczności otrzymał w dzieciństwie katolickie wychowanie. Następnie został posłany na studia do Bolonii, gdzie w uroczystość Zesłania Ducha Świętego w 1221 roku usłyszał jedną z ostatnich homilii św. Dominika. Tak go ona poruszyła, że natychmiast postanowił wstąpić do Zakonu Kaznodziejskiego.

W tym czasie waldensi, katarzy, pataryni i albigensi walczyli z Kościołem Katolickim, a jednocześnie zagrażali istniejącemu porządkowi społecznemu.W czerwcu 1251 r. papież Innocenty IV, przebywając w Lombardii, opowiedział Piotrowi, jak wielkie jest zagrożenie herezją. W czasie, gdy powracał z Como do Mediolanu, został napadnięty na drodze przez dwóch heretyków i zamordowany przez jednego z nich. Nie mogąc mówić, w chwili śmierci wypisał swą krwią na ziemi pierwsze słowa symbolu wiary – Credo. Jego zabójca, Karino, nawrócił się, wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego i został bratem konwersem; umarł w opinii świętości.

Początkowo jego wspomnienie przypadało na 29 kwietnia. Obecnie obchodzone jest 4 czerwca, w rocznicę przeniesienia jego relikwii (w 1340 r.). Piotr z Werony to pierwszy męczennik Zakonu Dominikańskiego. Obraz z Jego wizerunkiem znajduje się np. w kościele pw. Św. Katarzyny z Aleksandrii w Piławie Dolnej.

***

Święty Franciszek Caracciolo, kapłan, 1563-1608, Italia. Kiedy miał 22 lata, zachorował śmiertelnie. Złożył wtedy ślub oddania się Panu Bogu na służbę i wyzdrowiał.

Studiował teologię na uniwersytecie w Neapolu, przeplatając studia modlitwą, uczynkami pokutnymi i charytatywnymi. Włączył się do bractwa kapłanów neapolitańskich, których celem było towarzyszyć skazanym na śmierć, opiekować się więźniami i galernikami. Kaplica stowarzyszenia była w pobliżu szpitala dla nieuleczalnie chorych. Dzieląc pomiędzy te instytucje swoje zajęcia, młody kapłan z wolna pozyskał dla swojej apostolskiej pracy podobnie gorliwych kapłanów. Na początku zgłosiło swój akces dwóch. Wszyscy trzej przyjaciele udali się do pustelni w Camaldoli, by na modlitwie prosić o światło Ducha Świętego i opracować regułę. Postanowiono do ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa dołączyć ślub czwarty – nie przyjmowania żadnych godności kościelnych.

Z genueńczykiem Janem Adorno założył nowy zakon Kanoników Regularnych Mniejszych, opiekujący się biednymi, chorymi i więźniami. Odznaczał się gorliwością, umartwieniem oraz nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Popierał ze wszystkich sił – a także sam wprowadzał, gdzie tylko mógł – uroczyste wystawienia Najświętszego Sakramentu, adoracje i procesje. Zmarł 4 czerwca 1608 r. w Anconie, pielgrzymując do sanktuarium Matki Bożej w Loreto. Pochowano go w kościele Matki Bożej Większej w Neapolu. W czasie pogrzebu wydarzył się wypadek nagłego uzdrowienia pewnego człowieka ze śmiertelnej choroby. W roku 1840 został ogłoszony drugim – obok św. Januarego – patronem Neapolu.