23 MAJA: Św. Jan Chrzciciel de Rossi, Św. Leoncjusz z Rostowa, Św. Joanna-Antyda Thouret, Rocznica poświęcenia bazyliki św. Franciszka w Asyżu*

Święty Jan Chrzciciel de Rossi, kapłan, 1698-1764, ITALIA. W trosce o swoje uświęcenie oddał się tak intensywnie modlitwie i praktykom pokutnym, że zapadł poważnie na zdrowiu i musiał przerwać studia. W tym okresie wystąpiły u niego pierwsze objawy epilepsji, które miały go już nigdy nie opuścić. Ta choroba stanie się też bezpośrednią przyczyną jego śmierci. Wolny czas poświęcał młodym studentom, którzy gromadzili się przy poszczególnych kościołach w tak zwanych „oratoriach” dla swojego religijnego dokształcenia i postępu w cnotach.

Pierwszą Mszę świętą odprawił w kościele jezuitów św. Ignacego przy ołtarzu św. Alojzego, którego obrał sobie za szczególnego patrona. Pokrzepiał się widokiem tysięcy pielgrzymów, nawiedzających miejsca święte w Rzymie. Ze smutkiem jednak patrzył, jak pielgrzymi ci byli zdani na własny los i jak nikt nie troszczył się o opiekę duchową nad nimi. Postanowił oddać się bez reszty posłudze wobec nich. Służył im dobrą radą, często pomocą także materialną, a najwięcej – pomocą duchową w konfesjonale. Pan Bóg nagrodził gorliwego kapłana, bo do jego konfesjonału garnęli się grzesznicy, by pojednać się z Bogiem. 

Z powodu choroby oczu został zwolniony z obowiązku wspólnego czytania brewiarza, dzięki temu mógł dłużej spowiadać. Zmęczony, robił wypady na pobliskie place, zbierał dzieci i ludzi przygodnych, by pouczać ich o prawdach wiary. W wolnych chwilach, jeśli się zdarzyły, odwiedzał ubogich i chorych w przytułkach, pocieszał ich, pouczał i zaopatrywał darami sakramentalnymi. Żył tak bardzo ubogo, że nie posiadał nawet najniezbędniejszych rzeczy, dzieląc się nimi z uboższymi od siebie.

Tak wyczerpująca praca nie tylko wyniszczała jego siły i zdrowie, ale przyczyniła się do różnych dolegliwości głowy i żołądka, które znosił z heroiczną cierpliwością. Pomimo to dożył 66 lat. 

***

Święty Leoncjusz z Rostowa, biskup i męczennik, 1016-1071 Kijów. Był pierwszym mnichem Monasteru Kijowsko-Pieczerskiego, który otrzymał tę godność. Wkrótce poganie wygnali go z katedry rostowskiej, podobnie jak jego dwóch poprzedników, biskupów Teodora i Hilariona.

Zamieszkał więc pod miastem i wzniósł tam cerkiew św. Michała Archanioła. Ewangelizację zaczął od pogańskich dzieci, które karmił, nauczał zasad wiary chrześcijańskiej i chrzcił. Wkrótce wrócił do miasta i zaczął chrzcić także dorosłych. Jego gorliwość spotykała się z dużym sprzeciwem ze strony mieszkających tam pogan, którzy nastawali na jego życie. Hierarcha tym razem nie ustąpił, ale wyszedł do napastników w błyszczących biskupich szatach. Ci zaś nie tylko nie zrobili mu krzywdy, ale padli do jego nóg. To wydarzenie uważane jest za początek chrystianizacji ziemi rostowskiej. Po 20 latach pracy w diecezji, około roku 1071 (lub 1073) zginął śmiercią męczeńską podczas kolejnych zamieszek na tle religijnym.

***

CIĄGLE W DRODZE

Święta Joanna-Antyda Thouret, szarytka, Francja, 1765-1826. Do szkoły uczęszczała zaledwie przez parę miesięcy. W 1781 r. objęła po zmarłej matce rolę gospodyni. Tęskniła jednak za życiem zakonnym. Po przezwyciężeniu oporów, jakie stawiała rodzina, w 1787 r. rozpoczęła je u szarytek w Paryżu.

W 1792 r. odmówiła złożenia przysięgi konstytucyjnej; została z tego powodu brutalnie pobita. W rok później, ciężko chora, przyjęła już ostatnie sakramenty, ale nagle ozdrowiała. Gdy władze zniosły jej zgromadzenie, udała się do Doubs. Na jesieni 1794 r. objęła zadanie pielęgniarki i nauczycielki w Sancey. W rok później schroniła się na terenie Szwajcarii, potem przebywała krótko w Bawarii i Austrii. Pod koniec 1797 r. na nowo otworzyła szkołę w Sancey.

Potem znowu musiała się ukrywać. W kwietniu 1799 r. otworzyła szkołę w Besançon. Z czasem dołączyły tu do niej pierwsze towarzyszki dzieła. Razem z nimi angażowała się w posługę wobec dzieci, chorych i ubogich. W 1802 r. usunęła się do Dôle (w Jurze), aby zredagować dla powstającego zgromadzenia regułę zakonną.

W 1810 r. udała się do Neapolu. W dziesięć lat później otrzymała dla swego instytutu aprobatę papieską. Arcybiskup Besançon nie uznał jednak tej decyzji, wobec czego znów musiała udać się do Neapolu.

***

Rocznica poświęcenia bazyliki św. Franciszka w Asyżu*. Tak, wiem. To kalendarz o świętych. Ale jeśli będę wspomnienia poświecenia katedry na Lateranie i katedry św. Piotra to czemu o tym nie wspomnieć?

Rodzina franciszkańska, na którą składają się przede wszystkim trzy zakony: pierwszy – franciszkanie, drugi – klaryski oraz trzeci – franciszkanie świeccy, a ponadto wiele rodzin zakonnych opartych na regułach franciszkańskich, przeżywa liturgiczne święto – rocznicę poświęcenia bazyliki św. Franciszka z Asyżu.

W tej bazylice spoczywają relikwie św. Franciszka i jest ona jakby „matką” wszystkich kościołów franciszkańskich na świecie. Została ona konsekrowana przez papieża Innocentego IV 25 maja 1253 roku.

Od 25 marca 1754 r., kiedy to papież Benedykt XIV nadał jej tytuł bazyliki patriarchalnej oraz kaplicy papieskiej, jest ona włączona do grona świątyń o największej randze w całym Kościele. Oprócz niej, tymi wyjątkowymi świątyniami są bazyliki rzymskie: Najświętszego Zbawiciela na Lateranie, św. Piotra na Watykanie, św. Pawła za Murami, Matki Bożej Większej i św. Wawrzyńca za Murami oraz jeszcze jedna świątynia w Asyżu – bazylika Matki Bożej Anielskiej, czyli słynna Porcjunkula.

Bazylika św. Franciszka została zbudowana na Wzgórzu Piekielnym, nazwanym tak w związku z wykonywanymi na nim kiedyś wyrokami śmierci. 

Relikwie Biedaczyny spoczywają w wykutej w skale kolumnie, wokół której w niszach znajdują się groby czterech pierwszych towarzyszy św. Franciszka: Leona, Masseo, Anioła i Rufina.